30 april - 5 mei
5 dagen, 4 dagen, 3 dagen, … én plots stonden we terug in het kleine Belgenland.
De laatste week lieten we het lesgeven voor wat het is en focusten we op de laatste details van ons eerste project. We schilderden alle wetenschappelijke en wiskundige didactische tekeningen. Deze werden al getekend door de leerlingen van class VII. Daarnaast zorgden we ook nog voor extra info voor teacher Elikana rond ons tweede project. We merkten op school nog steeds een vreemde sfeer, dit was de oorzaak van de plotse verdwijning van Nickson. Mama en Uncle Su liepen heel gefrustreerd rond, er waren nieuwe zaken aan het licht gekomen rond Nickson. Er is heel veel geld verdwenen of niet aangekomen bij de juiste persoon, waar hij verantwoordelijk voor was. Dit zorgt ervoor dat vele buschauffeurs hun geld niet gekregen hebben én dus nu naar Mama Mkwayu komen om dit op te lossen. Dit zorgt voor extra zorgen voor Mama én dit kan ze nu wel even missen. Ze vertelde ons dat ze het liefst wilt dat Nickson naar school komt om alles te tonen waar alles is én eerlijk te zijn met zichzelf en de anderen. Het enige probleem is dat Nickson al het mogelijke telefoonverkeer negeert, waardoor ze niet met elkaar kunnen communiceren. Ook teacher Olivia van Highridge, die meewerkt aan het project Train the Trainer, kan Nickson niet bereiken. Ondanks alle problemen probeerden we Mama zoveel mogelijk te helpen én schilderden we onze didactische tekeningen.
|
Dinsdag was het onze laatste feestdag in Tanzania, we maakten hiervan gebruik om het huis in orde te brengen om vrijdag te vertrekken, de bagage deels in te pakken, alle documenten op orde te brengen, de souvenirs nog eens te bewonderen voor we ze in de valiezen staken, … Op deze regenachtige dag bleven we de hele dag in ons huisje. ’s Avonds kwam Elikana nog om zijn specialiteit te maken, hij frituurde de vis toen wij hem verse (Belgische!) frietjes serveerden. Hij merkte onmiddellijk het verschil tussen Tanzaniaanse en Belgische friet, deze in Tanzania wordt slechts maar één keer gefrituurd, terwijl de onze eerst wordt ‘voorgebakken’. Dit was een méér dan geslaagde afsluiter van onze feestdag.
|
Onze voorlaatste dag in Peace stond terug in het teken van ons project, we schilderden de laatste didactische tekeningen en werkten alles tot in de puntjes af. Daarnaast overhandigden we al het materiaal dat we verzamelden in België over aan Mama Mkwayu. Ze was verheugd om te zien hoeveel bruikbaar materiaal Peace kreeg. ’s Avonds brachten we ook nog een bezoekje aan het weeshuis Samaritan Village, ook voor hen hadden we zakken materiaal verzameld. Hierbij willen we vooral de mensen bedanken die ons balpennen, latten, … sponsorden, maar ook de mensen die ons steunden tijdens onze pannenkoekenverkoop. Door jullie steun hebben we zowel de drie verschillende scholen, als Samaritan Village gelukkig konden maken.
|
Donderdag stond al sneller voor de deur dan verwacht, jawel, onze laatste dag op Peace was een feit. We werden kort voor de middag verwacht om nog een laatste keer op school te eten. Daarna stond ons een uitgebreid afscheid te wachten van de hele school. Alle leerlingen gingen zoals gewoonlijk op donderdagnamiddag hun stoel buiten plaatsen om te genieten van Chapel Time. Nu stond Chapel Time vooral in het teken van ons afscheid. Klas per klas kwamen de leerlingen naar het midden om hun liedje of dansje te brengen. Class VI liet onze tranen al de vrije loop, na een persoonlijk geschreven liedje. Dit lied was gericht naar ons met enkele zeer persoonlijke boodschappen. Toen beseften Amelie én ik dat we hier een hele mooie tijd hadden gehad. Na alle klassen volgde een volgende verrassing. Ook de leerkrachten hadden een eigen lied opgesteld om ons op een persoonlijke manier te bedanken. Jawel, ook hier kregen we terug een krop in onze keel. Na alle fantastische voorstellingen van de klassen én de leerkrachten, werd het tijd voor een bedankwoordje van de directrice. Hier vertelde ze ons dat Peace veel van ons hadden geleerd op allerlei vlakken. Daarna kreeg ik een typisch Afrikaans hemd (en een kleedje voor Amelie), om ons te bedanken voor de drie prachtige maanden.
Na een goeie twee uur te mogen genieten van de leerlingen én de leerkrachten, was het tijd aan ons om onze waardering te laten blijken tegenover Mama, alle andere leerkrachten én de leerlingen. We bedankten iedereen voor hun inbreng in onze stage. Ook wij hadden nog een kleine attentie voor de directie. Met tranen in onze ogen verlieten we Peace, we kunnen zeker met trots terugkijken naar onze tijd hier in Tanzania. |
4 mei, het was zover. Na alle bagage in te pakken, het huis nog eens een grondige poetsbeurt te geven én afscheid te nemen van de inwoners in ons dorpje, vertrokken we richting de luchthaven van Kilimanjaro. We pikten onderweg nog Elikana op, leerkracht in Peace én m’n beste vriend in Tanzania. Hij wou ons graag uitzwaaien op de luchthaven. Zo gezegd, zo gedaan, met een gigantische knuffel en ogen vol tranen nam ik afscheid van hem. Elikana was iemand waar we in en naast school altijd terecht konden, hij was ook iemand die geen blad voor de mond nam. Hij was voortdurend eerlijk tegenover ons en de andere leerkrachten. Dit zorgde ervoor dat we hem goed konden vertrouwen én veel konden vertellen. Hij vertelde ons dat hij heel graag naar België zou komen om hier het onderwijs te ervaren, we vertelden hem dat hij zeker welkom is. Ik hoop dan ook van harte dat hij ooit bij ons zal geraken om ook die ervaring te hebben
|
Aan elk verhaal komt een einde, dus ook aan dit fantastische avontuur. Zaterdagochtend vloog ik, na 89 dagen, in de armen van mijn ouders én kleine zus. Het voelde onmiddellijk terug aan als thuis. Langs deze weg wil ik graag enkele partners bedanken, eerst en vooral wil ik VIVES én het project Train the Trainer bedanken voor de mooie kans en de begeleiding. Daarnaast bedank ik ook graag de provincie West-Vlaanderen voor de financiële steun tijdens deze drie maanden. Ook Peace en specifiek Mama Mkwayu én teacher Elikana wil ik bdanken om ons met open armen te ontvangen. Ik wil ook alle mensen bedanken die onze pannenkoekenverkoop steunde en telkens mijn avontuur volgde op deze blog. Als slot wil ik, misschien wel de belangrijkste mensen tijdens dit avontuur, mijn ouders bedanken voor hun steun gedurende deze maanden.
|
23 april - 29 april
Onze laatsten dagen had ik me toch totaal anders voorgesteld.
Onze voorlaatste week op Peace begonnen we toch met een dubbel gevoel. Headteacher Nickson had nog altijd niets van zich laten horen tegenover mama Mkwayu en de andere leerkrachten. In de ochtend hadden we een gesprek met de directrice en de financiële directeur, ze vertelden ons hoeveel problemen ze hadden de afgelopen dagen. Nickson had namelijk het grotendeel van de administratie in handen, waardoor mama in veel zaken niet thuis was. Nickson had hen nooit gebriefd dat hij ontslag zou nemen, hij was plots verdwenen. Na de frustraties van mama Mkwayu besloten we om zelf eens contact op te nemen met Nickson. Na verschillende onbeantwoorde oproepen, belde hij ons uiteindelijk zelf op. We vroegen hen om wat uitleg met de grootste vraag ‘Waarom hij plots was verdwenen, zonder uitleg?’. We kregen een vage uitleg te horen en maakten een afspraak met hem om het hele verhaal te horen (ICOM 2.8).
|
Na een ochtend vol gesprekken rond de headteacher, besloten we om alles even aan de kant te schuiven én onze lessen te starten. Ik begon in class IV in wiskunde rond kloklezen, dit onderwerp werd al aangekaart in de Engelse lessen. Na een korte herhaling besloot ik om de leerlingen al snel zelfstandig aan het werk te zetten. Toch waren er nog enkele leerlingen die een extra instructie nodig hadden, ik speelde hierop in door de overige leerlingen in groepjes aan het werk te zetten. Met de overige leerlingen bespraken we a.d.h.v. verschillende klokken de verschillende zinnen die we konden gebruiken, zoals ‘It’s …. minutes past …’, ‘It’s half past …’, enz.
Na de geslaagde les besloot ik om Amelie een handje te gaan helpen in class III. Hier stonden de deeltafels op het programma, dit was de eerste keer dat de leerlingen in aanraking kwamen met dit onderwerp. Ze kregen als opdracht om de maaltafels gedurende drie dagen te herhalen. Na de maaltafeltesten die Amelie en ik hadden gegeven voor de paasvakantie, hoopten we dat de leerlingen van class III de maaltafels al wat meer beheersten. Tijdens de instap van de les, merkten we al snel dat de maaltafels totaal niet werden gekend én ook niet werden herhaald. We haalden er de vakleerkracht bij, die vroeg aan de leerlingen of ze hadden geleerd. Iedereen zei volmondig ‘ja’, na de instap konden wij dit niet geloven, dus begonnen we met 20 oefeningen op het bord te noteren. Na nog geen 15 minuten later zagen we bij iedereen nog maar 5 oefeningen ingevuld én waren de meeste antwoorden fout. Wij vroegen zelf nog eens of de leerlingen hadden geleerd, nu zei iedereen eerlijk ‘nee’. We besloten dan maar om onze les rond delen te laten vallen én een les rond maaltafels in de plaats te geven. (ICOM 2.2) Op het einde van de les zou dan een kleine test volgen. Na onze les gingen we met onze frustraties naar het hoofd van wiskunde, teacher Elikana. We vertelden wat er gebeurde in class III, wij hadden veel moeite gestoken in het opstellen van de maaltafeltesten, dit hadden we gedaan voor de leerlingen. Om dan enkele weken na de paasvakantie te zien dat de leerlingen deze tafels niet hadden onderhouden én zelf de moeite niet hadden gedaan om hun huiswerk te maken. Teacher Elikana begreep ons standpunt en besloot om naar class III te gaan en hen wat meer uitleg te vragen (ICOM 4.2). Hij vertelde de leerlingen dat ze het werk van de leerkrachten moeten leren respecteren én dat de maaltafels belangrijk zijn in ieder leerjaar. We hoopten dat de boodschap goed was aangekomen bij class III. |
’s Avonds ontvingen we, toch wel met wat zenuwen, headteacher Nickson en zijn vrouw Maria. Zij gaven ons wat meer uitleg over hun plotse verdwijning in Peace. Ook al is dit voor Amelie en mezelf een negatieve ervaring, toch wil ik hier niet te veel over uitwijken op mijn blog. Om ons twee uur durende gesprek kort te houden. Nickson hoorde van enkele leerkrachten dat er in school enkele zaken rond hem, als headteacher werden verteld nl. ‘The office is tired of Nickson’, ‘Nickson is misbehaving the finance’ en ‘Nickson is lazy’. Er is een leerkracht die zou gezegd hebben dat mama Mkwayu dit over Nickson had verteld, maar mama Mkwayu ontkent alles. Nickson voelde al de laatste weken dat er wat spanningen in de lucht gingen, wanneer hij in het secretariaat zat. Deze volgens hen valse beschuldigingen waren de druppel. Hij kon niet langer headteacher blijven in Peace. Daarnaast werd er ook rond verteld dat hij een affaire zou hebben met een leerkracht uit Peace, ook dit is volgens Nickson en zijn vrouw volledig onterecht. Doordat Amelie en ik op Peace compleet andere verhalen hoorden, wisten we geen raad meer met dit verhaal. Ons vertrouwen in de leerkrachten, in Nickson, in mama is serieus beschadigd. Toch wouden we Nickson meegeven dat we niet begrijpen dat hij plots verdween en hierover niet in gesprek ging met mama en/of de andere leerkrachten. Hierop had hij geen onmiddellijk antwoord klaar. Ik vind het enorm spijtig dat onze samenwerking met Nickson op die manier moet eindigen en dat we op die manier afscheid moeten nemen van hem en zijn vrouw (ICOM 2.3 - 2.8 - 3.2).
|
Na een toch wel slapeloze nacht werd ik al vroeg gewekt door de hevige regenbuien. We werden ’s ochtends geconfronteerd met enorm veel water in de straten van Moshono. Door deze overstromingen reden de dalladalla’s niet richting school én konden we helaas niet in Njiro geraken. Al snel verwittigden we de directrice, ook zij gaf mee dat er enorm veel onweer in Njiro was. Ze begreep de situatie en gaf ons een dagje respijt. Amelie en ik maakten van deze ongeplande vrije dag al snel gebruik om ons tweede project grondig uit te werken. We sloegen onmiddellijk onze handen in elkaar én begonnen het didactische materiaal te ontwerpen. We besloten om met ons tweede project te focussen op het vak wiskunde, vooral op het voldoende herhalen van de leerstof. Hier hebben we het vooral op het kloklezen en de maaltafels (ICOM 4.3 - 4.6). We ontwierpen op niveau didactische spellen voor class III, IV en V rond deze onderwerpen. Voor class III focusten we enkel op de maaltafels, omdat dit voor hen een lijvend probleem is. We bespraken deze ideeën al met de hoofdverantwoordelijke van wiskunde. Teacher Elikana vond dit een goed idee om op spelenderwijze de twee moeilijkste onderwerpen te behandelen (ICOM 3.4). Zo gezegd, zo gedaan, we maakten zowel voor het kloklezen, als voor de maaltafels vier verschillende spellen. Doordat we de spellen in verschillende klassen wouden gebruiken, maakten we ook gebruik van differentiatie. We gebruikten dezelfde spellen rond de maaltafels voor class III ook in class IV en V, maar hier werd er uitbreiding toegepast. Bijvoorbeeld in class III maakten we de spellen tot tafel 6, terwijl class IV en V de tafels tot 10 moeten kennen. We stelden terwijl ook een schema op om deze methode eens uit te testen in de drie verschillende klassen. Zo konden teacher Elikana en teacher Laizer dit observeren én konden we hierover zelf reflecteren (ICOM 4.2).
|
Doordat donderdag nationale feestdag was in Tanzania, Union Day, besloten we om woensdag én vrijdag ons tweede project uit te voeren. We begonnen in class V met de spellen rond kloklezen en de maaltafels. Algemeen konden we zeggen dat de tafels in deze klas goed zijn gekend, toch zijn er nog steeds enkele leerlingen met wat moeite. We stonden vaak eens stil bij deze leerlingen om te horen hoe vaak ze de tafels juist/fout hadden. Deze namen gaven we ook mee aan de vakleerkracht, zodat hij hier ook meer aandacht kon aan besteden. Het kloklezen verliep niet zoals verwacht, bijna alle leerlingen hadden hier moeite mee. Doordat dit ons zo opviel, vroegen we onmiddellijk aan de vakleerkracht hoe dit kwam. Hij vertelde ons dat de leerlingen dit niet zien in class V en dus niet herhalen. Zo zagen we dat de leerlingen hier alles letterlijk van buiten blokken én niet logisch nadenken. Dit heeft als gevolg dat de leerlingen dergelijk zaken heel snel vergeten. We onderbroken het hoekenwerk om even een korte herhaling te geven rond dit onderwerp, we gaven de leerlingen mee dat ze ook dit moeten blijven onderhouden. De werkvorm hoekenwerk kenden de leerlingen van class V al, dit verliep dus vlot.
|
Na class V volgde class IV, hier was het de eerste keer dat we hoekenwerk toepasten. Tegen onze veronderstellingen, verliepen hier alle spellen vlotter. De leerlingen hadden nog maar net les gekregen rond het kloklezen, waardoor dit gemakkelijker was voor hen. Toch zaten er enkele uitdagingen in, die héél goed gingen! Daarnaast zagen we bij de maaltafels hetzelfde probleem als in class V, er zijn nog enkele leerlingen die moeite hebben met dit onderwerp. Ook hier noteerden we terug de namen en gaven we dit mee aan de vakleerkracht. Hij vertelde ons dat hij deze namen ook had verwacht. Naast enkele leerlingen met moeite, waren er ook twee leerlingen die sterk opvielen! Zowel bij de tafels, als bij het kloklezen. De inhoud was dus geen probleem voor deze leerlingen, de methode ‘in hoeken werken’ was een ander verhaal. Hier hadden de leerlingen enorm veel moeite om in hun eigen groep door te schuiven én naar het volgende, juiste spel door te schuiven. Dit hebben we telkens stap voor stap moeten uitleggen.
|
Vrijdag volgde class III als laatste, hier hadden we op voorhand bewust gekozen om enkel spellen rond de tafels te ontwerpen. Kloklezen was nog een stap te hoog voor hen. Ondanks onze lage verwachtingen rond de tafels, werden we door enkele leerlingen positief verrast. Het enige probleem was dat sommige leerlingen fouten zeiden en de andere leerlingen dit niet hadden gehoord, waardoor de leerlingen de fouten onthouden. Hier zullen we deze spellen aanpassen door gebruik te maken van zelfcorrectie. Zo zouden ze telkens het juiste antwoord kunnen zien. Opvallend was dat class III geen enkele vragen meer had bij de verschillende spellen, in vergelijking met de andere klassen. Ze hadden heel goed geluisterd naar de uitleg van alle spellen. Daarnaast ging het doorschuiven van hoek naar hoek ook zeer goed hier. We waren aangenaam verrast van class III en gaven dit ook mee aan de leerlingen én de vakleerkracht.
|
We kunnen concluderen over ons tweede project dat de tafels beter gekend zijn dan voor de paasvakantie, maar dat blijvende herhaling nodig is. Onze reflectie/conclusie gaven we mee met de verantwoordelijke van wiskunde (ICOM 2.6). Teacher Elikana vertelde ons dat hij zeker meer aandacht zal geven aan de tafels en het kloklezen. Zeker nu het mogelijk is om dit op spelenderwijze te herhalen. Daarnaast merkten we dat class IV en V moeite hadden om de spellen te onthouden. Hiervoor zullen we kaarten voorzien zodat de leerlingen dit nog eens kort kunnen lezen voor ze het spel spelen (ICOM 4.4). Hier hadden we niet genoeg over nagedacht. We kunnen met trots zeggen dat dit project zeker geslaagd is.
|
Tijdens ons laatste weekend in Tanzania gingen we nog eens op uitstap. We bezochten de Falls Kinukamori in Marangu. Deze watervallen zijn genoemd naar een vrouw die weg gelopen was van haar gezin. Dit was het gevolg van een relatiezaak, de ouders dwongen haar om te trouwen met een vreemde man. Hier was Kinukamori het niet over eens en rende ze weg van haar ouders. Ze kwam terecht in de watervallen, waar ze een luipaard tegen het lijf liep. Hier moest ze de keuze maken om levend opgegeten te worden door een luipaard of in de waterval te springen. Ze koos voor het laatste, hierdoor zijn de watervallen naar haar genoemd. Bovenaan de watervallen vind je ook een standbeeld van Kinukamori (ICOM 2.5 - 3.1). Na dit verhaal wandelden we naar het laagste punt van de waterval, dit was helaas overstroomd door de hevige regenbuien van de afgelopen dagen. Maar niet getreurd, we trokken onze schoenen uit en besloten door het water te wandelen. De koude temperatuur en de hobbelige bodem zorgde voor enkele grappige taferelen. Uiteindelijk stonden we met onze voeten in het water aan de voet van de waterval. Het uitzicht was adembenemend, foto’s geven soms niet altijd even goed weer hoe mooi sommige zaken zijn. Na deze fantastische trip besloten we om onze dansbenen nog eens naar boven te halen! Na een dag ontspanning, maakten we zondag wat tijd voor inspanning. We werkten nog snel enkele zaken af én bekeken nog eens alle administratieve zaken voor we de laatste week ingaan.
|
16 april - 22 april
Toen we dachten dat we nu wel alles hadden gezien...
Aan het begin van de week werkten we verder aan onze lessenreeks rond het werken met afval. We lieten de leerlingen in class VI volop experimenteren, we lieten hen verschillende zaken maken en lieten hen ook hier voldoende vrij werken. De meeste leerlingen gebruikten al snel hun creativiteit en maakten zaken die we zeker niet hadden verwacht. Eén groepje leerlingen moest wat worden gestimuleerd om wat verder na te denken dan de ‘gewone’ zaken. De vakleerkracht keek vol bewondering naar de technieken die zowel de leerlingen, als wij gebruikten om hun creativiteit te stimuleren. We lieten hen eerst overleggen en nadenken, daarna mochten ze pas aan de slag met het afval. Na het experimenteren, gaven we elke groep één onderdeel van de grote robot (eindopdracht) (ICOM 4.3).We verdeelden de klas in 3 groepen, hoofd, romp en benen. We lieten hen op voorhand een schets maken, zo konden we tijdig zien waar we moesten bijsturen. De meeste leerlingen hadden een standaard robot in hun hoofd, dit zagen we aan de schetsen. Al snel vertelden we hen dat ze veel verder mochten denken, dat ze niet bijvoorbeeld een cornflakes-doos moesten gebruiken voor het hoofd, omdat dit logisch lijkt. Op het einde van de les kleefden we alle onderdelen van de robot samen, zo zagen we al snel dat de romp te klein was voor de overige onderdelen. De tijd vloog voorbij, dus de aanpassingen aan de schets zullen voor de volgende les zijn (ICOM 4.5).
|
Na onze les gingen we in gesprek met teacher Richard, hij vertelde ons dat hij onze creativiteit enorm bewonderde. Wij vertelden hem dan weer dat wij zijn aanwezigheid in onze lessen enorm appreciëren. Hij is namelijk één van de weinige leerkrachten die al onze lessen observeert én vragen stelt over onze methode van lesgeven. Ook schrok hij van onze goede relatie met de leerlingen. Hij vertelde ons wanneer je een klas van 100 leerlingen hebt, dat er altijd 15 leerlingen zijn die je als leerkracht zullen haten zonder iets te doen. Naast deze 15 leerlingen, zullen er 15 leerlingen zijn die van je houden zonder iets te doen. De overige 70 leerlingen zullen hun mening over jou wikken en wegen nadat je enkele lessen hebt gegeven. Het verwonderde me erg hoe teacher Richard hierover zo realistisch kon praten. Hij vertelde daarbij dat hij het volledig begrijpt wanneer er sommige leerlingen hem geen goede of leuke leerkracht vinden. Als leerkracht heb ik er soms wat moeite mee dat sommige leerlingen in de klas ‘je niet mogen’. Toen ik Richard hierover zo nuchter hoorde praten, dacht ik bij mezelf na dat dit inderdaad wel logisch is. Ook in het dagelijkse leven kun je het niet met iedereen even goed vinden (ICOM 3.3 – 5.3).
|
De dinsdag staat altijd wat in het teken van wiskunde voor mij. Hier geef ik telkens les aan class IV en V. Deze week had ik in class V mijn laatste lessen rond vierkantswortel gepland. Deze les stond vandaag in het teken van vierkantswortels nemen van getallen tussen tienduizend en één miljoen. Aangezien de vorige lessen al voor enkele moeilijkheden zorgden, besloot ik om te starten met een grote, klassikale herhalingsoefening. Daarna had ik gekozen om een korte klassikale instructie te geven én nadien een extra instructie voor de leerlingen die het nodig hadden. Zo heb ik mijn voorbije lessen het meest opgebouwd, dit is voordelig voor meerdere leerlingen in class V. Er is een groot niveauverschil tussen vele leerlingen, voor meerderdeel van de leerlingen is een instructie soms veel te lang waardoor ze afgeleid geraken en de andere storen. Vandaar dat ik elke les voorzie van een korte, klassikale instructie en indien nodig daarna een extra instructie geef.
|
Tijdens de klassikale instructie merkte ik dat de meeste leerlingen de link hadden gelegd met de vorige lessen. Het enige verschil was hier dat het getal gewoon groter was. Toch waren er nog steeds enkele leerlingen die de werking om de vierkantswortel te berekenen niet begrepen. Ik besloot om met deze leerlingen samen te zitten en een extra instructie te geven. We maakten enkele oefeningen samen aan bord, ook deze kleine groep leerlingen maakten naargelang het vervolg van de les de oefeningen zelfstandig én correct. Toen het eindsignaal van de les klonk, merkte ik op dat Evance, verantwoordelijke van class V, geen enkele oefening had gemaakt én ook niets had genoteerd tijdens de instructie. Ik vond dat Evance volledig over de streep was gegaan. Als klasverantwoordelijke is het net hij die het voorbeeld moet tonen aan de andere leerlingen. Ik sprak hem hierover aan in het bijzijn van de andere leerlingen. Als ‘straf’ gaf ik hem het dubbele van het huiswerk dat de andere leerlingen kregen. Nadien ging ik hiermee onmiddellijk naar de vakleerkracht, hij vertelde me dat Evance vaak wel eens durft te denken dat hij alles kan én mag als klasverantwoordelijke. Ik schrok positief, ik was opgelucht dat dit niet enkel bij mij gebeurde. Uit ons gesprek kon ik concluderen dat het hoog tijd was om eens een andere klasverantwoordelijk aan te stellen, iemand die wel zijn verantwoordelijk kan opnemen én een goed voorbeeld en uitgangspunt is voor de klas (ICOM 2.3).
|
Op woensdagnamiddag stond onze afvalrobot op ons te wachten. Dit zou de eerste les zijn dat de leerlingen effectief begonnen aan het maken van onze robot. Toen we aankwamen in class VI zagen we een lege klas. Teacher Maria, die in class VI zat, wist ons te vertellen dat de leerlingen uitgenodigd werden voor een radio-interview. We zagen de leerlingen inderdaad wat verderop zitten. We vonden het jammer dat deze les niet kon doorgaan, hopelijk kunnen we volgende week onmiddellijk aan de slag. Anders zou onze robot wel eens half afgewerkt kunnen zijn (ICOM 2.2). Enkele minuten later kwam ook teacher Richard binnen in class VI, ook hij werd niet op de hoogte gesteld van het interview. Er werd spontaan een gesprek gestart tussen Amelie, teacher Richard, teacher Maria en mezelf. Ons gesprek ging vooral over de verschillen tussen België en Tanzania. Het was vooral teacher Richard die veel vragen stelde over het huwelijk, de religie, de werkgesteldheid, de welgesteldheid, … Veel te veel om op te sommen dus, maar het opvallendste wat me bij bleef waren toch wel enkele uitspraken van teacher Richard. Hij was ervan bewust dat alle inwoners in België een job hadden. Wij stelden zijn denkwijze toch wat bij en probeerden het ingewikkelde systeem van België wat uit te leggen. Het verwonderde hem om te horen dat er ook in onze maatschappij mensen op straat leven zonder eten, werk, warmte, … Als priester viel ook plots het woord homohuwelijken, hier was hij heel duidelijk in zijn mening. Homohuwelijken zijn volgens hem ontoelaatbaar. Ik gaf hem mijn mening en zei dat gelukkig zijn het belangrijkste is voor de mensheid, ook al is dat met iemand van het andere geslacht (ICOM 3.2). Hij ging hier onmiddellijk op in en gebruikte het argument dat dit niet correct is volgens de natuur en volgens God. Op haar beurt zei teacher Maria onmiddellijk dat zelf de paus dit akkoord had gesloten, dat homohuwelijken aanvaardbaar zijn. Ik schrok van de uithaal van teacher Maria, ik hoorde tijdens het gesprek dat ze ook niet 100% pro homohuwelijken was. Teacher Richard geloofde zijn oren niet en al snel besloten Amelie en ik om hier niet verder op in te gaan (ICOM 2.4 – 3.3). We merkten dat dit toch niet zinvol was, gelukkig werden we hier gered door de laatste schoolbel (lacht).
|
Al enkele dagen heerst een vreemde sfeer in Peace. Vooral headteacher Nickson gedraagt sinds de paasvakantie wat anders. Hierop gingen we de eerste week nog niet in, maar sinds woensdag merkten we dat hij veel stiller en afstandelijker is tegenover ons. Donderdagochtend verdween hij plots van school en hoorden we enkele verhalen rond hem op school. Deze verhalen lieten we in het midden, tot we aan hem enkele vragen konden stellen.
Na deze speculaties ging ik over tot het lesgeven in class IV. Hier zag ik terug dat Simon afwezig was, niet zo bijzonder denken jullie misschien, maar Simon is meer afwezig dan aanwezig op school. Tijdens mijn les zag ik hem als slapend aankomen op de moto, hier stelde ik me toch wat vragen bij en ik gaf de leerlingen van class IV wat zelfstandig werk. Ik ging snel naar buiten gaan kijken wat er gaande was, Simon leek in een diepe slaap te zijn. De chauffeur van de moto droeg hem naar het secretariaat. Simon zat op de stoel en reageerde niet op zijn naam, niet op enkele prikkels, … maar had wel nog steeds polsslag. Ik ging Amelie gaan verwittigen, geschrokken kwam Amelie binnen in het secretariaat. We beslisten om hen op een matras te leggen, zodat hij toch geen zaken brak in de nek/rug. Ondertussen was teacher Elikana en een priester bijgekomen. Teacher Elikana liet ons weten dat dit niet de eerste keer is dat Simon zo op school aankomt. Hij vertelde ons dat de ouders van Simon tegen de schoolwerking zijn, dat ze hem verbieden om naar school te komen. Dit verklaarde zijn afwezigheid in de klas. Elikana zei dat de priester tot God zou bidden om hem wakker te maken en de negatieve spiralen weg te werken. Wij lieten Elikana en de priester toch weten dat wij hem liever naar het ziekenhuis zouden brengen. Na een kleine discussie besloten we om de priester dan toch maar een kans te geven (ICOM 2.2 – 2.4 – 4.5). We lieten de priester alleen met Simon, maar keken wel vol verwondering door het raam. We wouden het hele tafereel kort op de voet volgen. Na een klein uur werd Simon nog steeds niet wakker, we besloten om teacher Elikana op te zoeken en hem te overtuigen om deze leerling naar het ziekenhuis te brengen. Nog geen 5 minuten later kwam de priester naar ons om te vertellen dat Simon terug wakker was. Wij konden onze oren niet geloofden en snelden naar het secretariaat. Daar zat Simon inderdaad wakker voor zich uit te staren, we stelden hem enkele vragen wat er gebeurde. Hij vertelde ons dat hij gewoon aan het slapen was. Nadien gingen we ook in gesprek met de priester (ICOM 4.2), hij vroeg me of ik geloofde in hekserij. Ik vertelde hem dat ik daar nú wel in geloof, na het zien van deze zaken. De priester vertelde ons dat de ouders hekserij gebruiken om Simon te doen slapen op school, om er zo voor te zorgen dat hij geen les moet volgen. Dit gaat toch mijn petje te boven. Vol verwondering keek ik naar de priester én besefte ik al snel dat ik mijn eerste ‘duiveluitdrijving’ had meegemaakt. Plots geloofde ik zelf dat de duiveluitdrijving niet zou lukken als we voor het raam zouden blijven staan hebben. Zo zie je maar dat onze denkwijzen soms te voortvaardig zijn (ICOM 2.3 – 2.5). De priester had nog een gesprek met teacher Elikana met de boodschap om Simon op de voet op te volgen. |
Deze gebeurtenis moesten we toch even laten bezinken. Mama Mkwayu vertelde ons nog kort dat de ouders moeilijk te vatten zijn. Ze reageren niet op telefoontjes, op brieven, … Jammer voor deze leerling dat hij zo leerkansen mist. Na deze schokkende beelden namen we terug het hef in handen, we startten met het verven van onze centrale muur in Peace. We wouden graag de band tussen alle leerkrachten in kaart brengen. We kozen voor een krachtige én opvallende tekening, met daaronder alle handen van de medewerkers. Eén voor één kwamen de leerkrachten om hun hand in het rood te verven. Onder elke handafdruk schreven we de namen, we begonnen natuurlijk met de belangrijkste persoon in Peace. Mama Mkwayu mocht de spits afbijten en zo volgden alle andere leerkrachten, poetsvrouw en klusjesman. Met deze tekening willen we het samenwerken in team in beeld zetten (ICOM 4.2).
|
Donderdagavond hadden we nog steeds niets gehoord van headteacher Nickson, we hoopten om hem vrijdag op school te ontmoeten. Niets bleek minder waar, toen we ’s ochtends op school aankwamen was er geen spoor van hem. Zelfs teacher Maria (zijn vrouw) en de kinderen waren niet op school aanwezig. Na alle verhalen rond het feit dat Nickson een affaire zou hebben met teacher Betty van class II, wouden we hier toch het fijne van weten. We gingen ’s ochtends onmiddellijk naar Mama Mkwayu. Zij vertelde ons dat ze totaal niet weet wat waar of niet waar is rond deze roddels. Ze wist niet wat ze hoorde toen deze verhalen aan het licht kwamen, zijzelf had nog nooit iets opgemerkt. Het enige vreemde was dat zowel teacher Nickson, als teacher Maria hun telefoon niet opnamen toen Mama, teacher Elikana en wij belden. We waren toch wat bezorgd en begonnen te twijfelen aan Nickson, zeker toen Mama vertelde dat ze denkt dat Nickson ander werk had gevonden in Moshi. Dit waren nog meer speculaties die we beter met een korreltje zout namen.
|
Na de toch wel intense gesprekken met Mama rond Nickson, begonnen we aan onze didactische tekeningen op de buitenmuren in school. De leerlingen van class VII hadden gisteren al enkele wetenschapstekeningen getekend met potlood, daarnaast startten wij met het honderdveld, de breukenladder én de verschillende wiskundige figuren. Teacher Elikana (klasleerkracht class VII) nam zijn verantwoordelijkheid om de wetenschapstekeningen te schilderen, plots hielpen ook de leerlingen van class VII (ICOM 4.2). In vergelijking met hun tekeningen in potlood, viel het schilderen wat tegen. We lieten teacher Elikana dan ook weten dat we het enorm appreciëren dat de leerlingen zich zo inzetten, maar we toch liever zelf willen schilderen, samen met hem. We hoopten ook om onze ‘teach-peace-muur’ af te werken, maar Nickson en Maria kwamen maar niet opdagen. We besloten dan maar om Nickson zelf op te bellen (ICOM 2.3), ook hier nam hij zijn telefoon niet op. Na enkele heen-en-weer-berichtjes vertelde Nickson dat hij niet meer zal terugkomen naar Peace, hij én tecaher Maria hadden dus hun ontslag genomen. Amelie en ik schrokken ons dood toen we dit lazen, we vroegen onmiddellijk om meer uitleg. Want dit was hij ons wel verschuldigd vonden we, dit kon hij ons niet langs de telefoon vertellen. Hij zou ons terugbellen om een moment af te spreken wanneer we elkaar konden zien. Doordat we Mama enorm appreciëren én zij hier nog niet van op de hoogte was, belden we haar onmiddellijk op. Ze schrok hier enorm van het negatieve gedrag van Nickson. Want hij was als headteacher plots verdwenen zonder enige uitleg.
|
We eindigden deze niet zo positieve, bijzondere week dus ook met een slecht gevoel. Amelie en ik vertrouwden Nickson voor een grote twee maanden, we vertelden alles aan hem. Plots was dit allemaal verdwenen… De andere studenten probeerden ons tijdens het weekend toch wat op te beuren. Ondanks het mindere gevoel werd het weekend al snel schoolgericht. We startten met het uitschrijven van onze projecten en vervolledigden onze situatie analyse. Zaterdagavond werden we uitgenodigd bij een Belgische vriendin, die verloofd is met een Tanzaniaan. We maakten er een gezellige tapasavond van! Ook zondag stond er een bezoek gepland, deze keer hadden wij enkele leerkrachten en directie uitgenodigd vanuit onze drie scholen. De grootste reden van dit etentje was om eens met z'n allen samen te zijn voor onze laatste dagen hier in Tanzania. We bakten pannenkoeken en lieten hen zo kennismaken met gerecht van bij ons. Het was een gezellig samenzijn, leuk om de andere leerkrachten en directie eens te ontmoeten (ICOM 4.2).
|
9 april - 15 april
Nog 4 weken aan het werk!
Alle leerkrachten waren blij om ons terug in hun team te hebben, ook ik ging terug met een glimlach richting Peace! Maandag werden vooral de examens overlopen, waardoor het een rustige start was na de vakantie. Bij sommige leerkrachten worden alle vragen overlopen en klassikaal op bord geschreven, sommige leerkrachten kiezen ervoor om enkele de moeilijkste vragen te herhalen. Dit hangt af van leerkracht tot leerkracht, je merkt wel wanneer alle leerlingen goed tot zeer goede punten hebben, dat dit niet wordt gedaan. In België wordt dit na de examens soms te weinig gedaan in het lager onderwijs, de leerlingen krijgen gewoon hun examen terug na de proefwerkenperiode om het enkel in te kijken. Hier worden meestal de moeilijkst vragen herhaald, zo kunnen de leerlingen hun fouten inzien en eventueel nog vragen stellen aan de leerkracht. Als hier nieuwe leerstof op wordt gebaseerd, wijzen alle neuzen in dezelfde richting en moet er dan niet te veel tijd besteed worden aan het herhalen van de vorige leerstof (ICOM 5.3). Hierdoor werd ik positief verrast toen het examen van wiskunde werd overlopen in class V. Naast de vragen van de leerlingen werden de moeilijkste zaken kort herhaald. Hier waren de leerlingen wel snel om vragen te stellen, in tegenstelling tot in de lessen.
|
Na de middag verwachtten we de ouders en zussen van Amelie op school. Er wachtte hen een typische Tanzaniaanse verwelkoming met toeters en bellen. Voor we hen een rondleiding mochten geven, want dit wouden we graag zelf op ons nemen, stond voor ons een boordevolle tafel vol eten te wachten! Ook dit was terug op z’n Tanzaniaans, te veel eten voor onze kleine magen, maar terug overheerlijk. Met een gevulde maag konden we met trots alle klassen voorstellen aan het gezin van Amelie. Hierbij werden we bijgestaan door teacher Elikana. Elke klas had een lied en/of dansje voorbereid voor de bezoekers. Hier werden we ook uitgenodigd om mee te dansen met hen, gelukkig kenden wij wél al enkele danspassen. De uren vlogen voorbij en plots ging de laatste schoolbel al. Het was mooi om te zien hoe de directrice open stond om de ouders van Amelie te ontvangen! Vol trots sprak ze over ons tegenover de ouders, hier schrokken we door. De directrice is enorm vriendelijk, maar geeft weinig feedback of haar eigen mening over ons project, onze lessen, materialen, … Het was natuurlijk leuk voor ons haar uitgesproken mening eens te horen, ook zij zag hoe we hier van genoten én we dit dus appreciëren (ICOM 4.3).
|
Dinsdag stond het vaste programma terug voor de deur, class V stond te wachten om wiskunde te krijgen van me. Hier werd me gevraagd om de vierkantswortel uit te leggen, ondanks deze leerstof voor het secundair onderwijs is in België, probeerde ik deze les zo goed mogelijk voor te bereiden. De les ging vlotter dan verwacht, de leerlingen begrepen de uitleg en zagen al snel de link met de machten van de voorbije lessenreeks. Ook dit was een onderwerp voor het secundair onderwijs en verliep vlot. Over deze les had ik een gesprek met de vakleerkracht wiskunde, ik vertelde hem dat deze onderwerpen (macht en vierkantswortel) in België pas in het secundair aan bod komen. Hiervan was hij onder de indruk, hij vindt het belangrijk dat deze leerstof in het lager al aan bod komen, zodat de leerlingen meer inzicht krijgen in het vak wiskunde. Ondanks de vlotte lessen, merkte ik dat deze onderwerpen net te vroeg komen in class V. Sommige leerlingen hebben nog te veel moeite met de maaltafels, vandaar dat het voor hen lang duurt om het antwoord te verkrijgen. Hierdoor verliezen ze heel veel tijd tijdens de oefenmomenten. Daarnaast tellen nog heel veel leerlingen op hun vingers voor oefeningen als ’10 – 8, 3 + 5, 4 + 9, …’ Terwijl dit bij ons al snel geautomatiseerd is (ICOM 5.3). Teacher Elikana is er zich van bewust dat dit inderdaad het tempo remt, maar zoekt al lang naar een oplossing voor deze rekenvaardigheden. Samen willen we dan ook graag naar alternatieven zoeken die zowel voor de leerlingen, als de leerkracht haalbaar zijn (ICOM 4.2).
|
In het midden week was het terug tijd voor onze ‘vocational skills’ les met class VI, hierbij starten we met een lessenreeks rond creatief werken met afval. De eerste les lag de nadruk op het verdienen van het afval, dit deden we op estafette-wijze met creatieve opdrachten. We wouden graag activiteiten voorzien die voor de leerlingen compleet nieuw waren. Doorheen de estafette en na iedere uitleg merkten we dat we in dit opzet waren geslaagd, alle leerlingen hadden nog geen kennis gemaakt met de activiteiten. Alle leerlingen én zelf de leerkracht namen met plezier deel aan de spelvormen. Al snel leek de hele klas competitief te zijn, ze liepen, wandelden, … voor een doel, namelijk zoveel mogelijk afval verzamelen. Het enthousiaste lawaai van de leerlingen had duidelijk veel indruk gemaakt op de andere leerkrachten. Al snel stonden er verschillende leerkrachten te kijken naar class VI, nog meer druk op hun schouders. Nadien werden we gefeliciteerd door de vakleerkracht, we zullen hem alle nodige uitleg geven om deze spelvorm verder te kunnen gebruiken. We vertelden hem dat estafette op alle leeftijden mogelijk is én ze voldoende ruimte hadden op het voetbalplein (ICOM 4.3 - 4.6).
|
De laatste dagen van de week stonden terug in het teken van ons project. We schilderden de laatste 3 klassen en begonnen al aan onze didactische tekeningen. Hierbij kregen we de hulp van class VII, er zijn enkele leerlingen die héél goed kunnen tekenen. We lieten hen dan ook enkele nuttige wetenschapstekeningen tekenen op de buitenmuren. De muren stonden al goed vol met het hart, het skelet, de longen, de nieren, … De andere muur zal gebruikt worden voor enkele wiskundetekeningen. Vrijdagnamiddag konden we uiteindelijk het eerste deel van ons eerste project afsluiten, alle lokalen kregen een nieuwe, geverfde muur. Daarnaast schilderden we ook al de gekende toiletfiguurtjes (ICOM 4.1 - 4.6).
|
Vrijdagavond werden we uitgenodigd bij de directrice van Peace, samen met het gezin van Amelie. Mama Mkwayu, zo wordt de directrice hier aangesproken, was heel openhartig over ons verblijf en apprecieerde het enorm. Omgekeerd apprecieerden wij deze uitnodiging enorm en zijn we onze stageschool enorm dankbaar om les te mogen geven in samenwerking met de andere leerkrachten. We werden ten huize Mkwayu ontvangen met enorm veel eten. Na de maaltijd werden vele ervaringen, gelijkenissen en verschillen gewisseld (ICOM 2.5). Uit het gesprek kwam plots dat mama Mkwayu eigenlijk leerkracht chemie was, dit hadden we niet verwacht. Vol trots vertelde ze over haar studies, haar carrière als leerkracht. Het was mooi om te zien hoe ze vertelde over chemie, je zag al snel dat ze dit héél graag deed. Toen ze hoorde dat ik niet zo’n fan ben van chemie, wou ze me al snel zelf lesgeven om ervoor te zorgen dat ik chemie wel leerrijk en leuk zou vinden. Hier zal ik toch nog even over nadenken (lacht). Ook de zoon van de directrice en financieel directeur van de school was aanwezig, mister Su. Op school enorm stil, maar tijdens deze avond ging hij graag mee in gesprek of startte hij zelf een gesprek op. Dit verbaasde ons en al snel werd ons beeld over hem veranderd (ICOM 2.7). We eindigden de avond met een gezamenlijke foto, wat vond ik het jammer dat deze avond er al op zat.
|
Doorheen de week hadden we heel wat last van de hevige regenbuien, donderslagen en bliksemschichten. Als gevolg hiervan zaten we enkele dagen zonder elektriciteit én water. Het waterprobleem bleek al enkele dagen te zijn, maar door de volle tank merkten we dit pas deze week op. We merkten al snel hoe ‘normaal’ het voor ons is om het licht aan te steken en licht te verwachten of de kraan open te draaien en water te verkrijgen. Een kleine week leerden we kennismaken hoe vele mensen in ons dorpje en Tanzania moeten leven. We beseften al snel hoe belangrijk elektriciteit én water zijn of hoe gemakkelijk we zijn als we dit hebben. Ook de directrice vertelde ons dat dit voor ons een negatieve ervaring was, maar er veel mensen zo dagelijks leven. Hier kreeg ik toch even een reality check (ICOM 3.1).
Tijdens het weekend profiteerden we dan ook als snel van de elektriciteit, WiFi en het water. We plaatsten snel onze blogs online en maakten er gebruik van om onze schade in te halen. Naast het schoolgerichte weekend, gingen we nog eens naar de film. Deze beleving is zo goed als te vergelijken met in België. Het enige verschil zijn de cinemazalen, deze zijn hier wat kleiner. |
26 maart - 8 april
Er eventjes tussenuit...
Vanaf 26 maart was ik er 2 weken tussenuit. Tijdens de paasvakantie zal ik geen blog posten, maar kunnen jullie wel nagenieten van onze verhalen a.d.h.v. de foto’s op mijn persoonlijke blog. We gingen onder andere op safari naar Serengeti & Ngorongoro Crater, ook wel het achtste wereldwonder genoemd. Daarnaast gingen we op trip naar Pangani. Ook het gezin van Amelie kwam op bezoek, hier maakten we er gebruik van om enkele leuke plekjes te bezoeken in Arusha. Zo hadden ook zij een idee hoe het leven hier in de stad te werk gaat (ICOM 3.1). Tussen al het ontspannen door, brachten we ook enkele dagen door op school om verder aan ons project te werken.
19 maart - 25 maart
Fingers crossed, exams are coming!
Vol verwachtingen stapten we maandag binnen in het eerste klaslokaal. Alle leerlingen zaten al klaar om te starten aan hun eerste examen. We waren op ons goede om te observeren gedurende de examens. In iedere klas stond één leerkracht om te observeren, wij stonden telkens met twee leerkrachten samen. Vooral omdat het voor ons de eerste keer was om hier examens te observeren. Toch stond ik al heel snel alleen te observeren. De leerlingen waren veel rumoeriger dan in België, maar ik maakte ze duidelijk dat er niet kan worden gesproken tijdens de examens. Maandag merkte ik al de eerste spieker op in class V, de leerkracht zat naast haar, terwijl zij gewoon aan het spieken was met een blad die onder haar bank lag. Ik nam het blad onmiddellijk af en ze kreeg voor dit onderdeel een nul. Dit werd besproken met de vakleerkracht (ICOM 4.2). Ik vond het vreemd dat de leerkracht naast haar dit niet had gezien, maar die lag te slapen. Niet moeilijk dat leerlingen hier eenvoudig kunnen spieken…
|
Al na de tweede dag, werd het me al duidelijk dat de leerlingen hier goed weten bij welke leerkracht ze kunnen spieken. Er is hier ook een verschil bij de leerkrachten, ik stond samen met teacher Jacqueline, zij kijkt voortdurend naar de leerlingen én zorgt ervoor dat ze niet kunnen afkijken. Bij teacher Sakaya is het compleet ander verhaal, hij ligt te slapen, leest een boek of verlaat de klas. Hier weten de leerlingen maar al te goed dat ze bij hem eenvoudig kunnen samenwerken tijdens het examen. Tijdens het laatste examen op dinsdag vond ik dan ook allerlei spiekbriefjes in class V. Ik confronteerde de klas hiermee, die waren hard geschrokken. Ik wou hen duidelijk maken dat spieken totaal niet door de beugel kan. Na een ‘preek’ van 5 minuten waren er enkele eerlijke leerlingen die toegaven dat ze het briefje hadden geschreven voor die persoon. Omdat ik de leerlingen niet op hun woord kon vertrouwen, controleerde ik het handschrift met hun examens. Hiermee ging ik naar headteacher Nickson én de directrice, zij konden beide niet geloven wat ze zagen (ICOM 4.5). Ik vertelde hen wie de briefjes hadden geschreven én voor wie ze dit hadden gedaan. Dit zou woensdag een staartje krijgen.
|
Woensdagochtend was het tijd voor ons tafelexamen, voor class III t.e.m. class VII maakten we een tafelexamen op. Iedere class kreeg enkele minuten tijd om het examen te vervolledigen. Hoe ouder de kinderen, hoe moeilijker het examen, hoe minder tijd ze kregen. Voor ons examen in class V, kregen de leerlingen een toespraak van headteacher Nickson, die had drastische maatregelen genomen met de spiekers. De leerlingen die spieken, krijgen de helft van hun punten die ze hebben behaald. Dus als een leerling 90% haalde, kreeg hij nog 45%. Dit vond ik een drastische maatregel, maar zo weten de leerlingen dat spieken tijdens examens echt niet kan! (ICOM 5.3 - 5.4)
|
Ook de dochter van de onderdirecteur had spiekbriefjes gebruikt tijdens haar examen, toen hij dit hoorde werd hij furieus. Hij vond dit een vernedering voor zichzelf, als vader én als onderdirecteur. Daardoor strafte hij zijn kind door enkele stokslagen te geven. Teacher Phillemon, de assistent van Nickson vond dan maar dat alle leerlingen dezelfde straf kregen. Alle spiekers van class III, IV en V kwamen één voor één naar de bureau om enkele harde slagen van de stok te krijgen. Dit werd achter onze rug uitgevoerd, maar we hoorden de stokslagen tot in de bureau ernaast. We zagen dan ook enkele leerlingen huilend weglopen. Toen we dit zagen wouden we onmiddellijk meer uitleg horen wat er gaande was, we confronteerden teacher Phillemon met wat we zagen. Hij vertelde ons dat de leerlingen huilden omdat ze een briefje meekregen naar huis, waarbij de ouders op bezoek moesten komen. Wij wisten wel beter, dus liepen we wat verslagen het schoolgebouw buiten. Toen headteacher Nickson op school aankwam, zag hij dat er iets niet pluis was. Hij riep ons naar zijn bureau en vertelde ons het hele verhaal. Dit had hij te horen gekregen van teacher Phillemon (assistent van Nickson; wanneer Nickson weg is, neemt hij de rol over). Wij vertelden Nickson dat dit voor ons geen correcte straf is, wetende dat dit voor hen gezien was al milde straf. Aangezien wij de spiekers hadden opgemerkt, voelden we ons schuldig tegenover de leerlingen. Daarnaast lieten we hen weten dat we eerlijkheid hoog in het vaandel dragen, dus we even gefrustreerd waren over de situatie. Ondanks alle feiten, begrepen we half waarom ze dit voor ons verborgen wouden houden (ICOM 2.5 - 2.8 - 4.8).
|
Na een goed gesprek met de headteacher en 87 verontschuldigingen, verbeterden we de tafelexamens. Algemeen gezien scoorde class III het zwakst, hier wisten we onmiddellijk dat we hier na de paasvakantie ons verder op moeten focussen. Van class IV t.e.m. class VII zaten er opmerkelijke lage scores in, deze leerlingen zullen we na de paasvakantie samen nemen om hen extra les te geven rond de maaltafels (ICOM 4.7).
|
Op het einde van de dag werd een spoedmeeting georganiseerd door de headteacher, die wou enkele leerkrachten aan de tand voelen rond het observeren tijdens de examens. Daarnaast stond ook ‘het spieken’ op het programma, wat we als team hieraan kunnen doen. Bijna alle leerkrachten kwamen samen in de bureau van Nickson, hij voerde het woord en gaf ons mee waarom de meeting werd georganiseerd. Na zijn toespraak kregen wij het woord, we gaven de leerkrachten mee wat we hadden opgemerkt en waarom dit eventueel zou zijn. Vele leerlingen zijn bang om slechte scores te krijgen, maar deze leerlingen zijn vaak in de lessen bang om vragen te stellen. We merken dat ze het niet begrijpen en schrik hebben om vragen te stellen. Ook al weten we 100% zeker dat de leerkrachten hun uitleg acht keer opnieuw willen geven, totdat de leerling het begrijpt. Andere leerkrachten vertelden ons enkele alternatieven tegen dit fenomeen en/of vertelden ons dat dit deel van hun cultuur is. Naarmate de vergadering vorderde, kwamen we op enkele goede alternatieven, maar er kwam niets concreet uit de bus. Deze spoedmeeting was nodig voor ons om de mening van (alle) leerkrachten te horen rond dit onderwerp (ICOM 1.2 - 1.3 - 2.9 - 3.2 - 3.4 - 4.5 - 5.4).
|
Na de zware inspanningen en een heftige, eerste deel van de week, genoten alle leden van het team van de class party. Vrijdag kwamen alle leerlingen met hun eigen gekozen outfit naar school, zalig om al de leerlingen buiten het schooluniform te zien. De leerlingen versierden hun klas en overliepen de examenresultaten. Nadien verzamelden alle leerlingen op het schoolplein om te dansen en te zingen. We genoten ten volle van het spektakel en nadien was het de beurt aan de leerkrachten. We speelden ‘chair game’, beter bekend als stoelendans. Hierbij wouden Amelie & ik ons bewijzen als blanken. Vol stress begonnen we aan het spel, de leerlingen genoten ervan en waren uiteindelijk tevreden met mezelf als winnaar. België – Tanzania: 1-0! (ICOM 2.6)
|
Zaterdag begonnen we aan onze welverdiende vakantie, we gingen naar Onsea. Een leuke plaats om te genieten van de Belgische chef zijn kookkunsten. Nadien namen we nog een frisse duik. Zondag werden we uitgenodigd bij teacher Elikana om te gaan eten (ICOM 2.6). We werden hartelijk ontvangen in het dorpje door de verschillende mensen, die hadden waarschijnlijk nog nooit zo véél Wazungu’s gezien (lacht). Thuis bij Elikana werden we ontvangen op de typische Tanzaniaanse wijze met enorm veel eten. Toen we met een gevulde maag wouden vertrekken, bad Elikana en zijn vrouw nog tot God om ons te beschermen op safari. Daarnaast vertelde hij tot God dat hij enorm dankbaar was om ons te leren kennen, hier pinkten Amelie en ik toch een traantje weg. Teacher Elikana is voor ons de persoon in Peace die we het meest kunnen vertrouwen, hij is echt een vriend voor ons geworden. Het kwam dan ook oprecht over toen hij tot God bad (ICOM 2.2). We pakten nog snel onze bagage in en kropen in ons bed om de volgende ochtend vroeg te vertrekken op safari!
|
12 maart - 18 maart
Maaltafels, ze komen eraan!
Dit was de eerste, volledige week voor class III en class IV waar we maaltafeltests hadden voorzien. Ons doel is om ervoor te zorgen dat de leerlingen de maaltafels beheersen, automatiseren, uit het hoofd kennen, … (ICOM 4.7) Dit doel willen we dan ook heel graag bereiken, dus begonnen we onze wiskundeles maandag met een test rond de maaltafels. Er waren nog altijd leerlingen die streepjes zetten om de uitkomst te berekenen, sinds deze week was dit niet meer het geval. De leerlingen hadden enkel een balpen en hun test op hun tafel. Zo kon ik ook gemakkelijk zien wie er had gestudeerd en wie niet (ICOS 5.3).
|
De verdere dag verliep zoals gewoonlijk. Amelie en ik gaven elk onze lessen en in de namiddag kwamen we samen om iets nieuws uit te proberen in class III. De leerlingen hadden in de vorige lessen Engels al heel wat verschillende zaken gezien, maar om er zeker van te zijn dat àlle leerlingen de leerstof begrepen maakten we een contractwerk (ICOM 4.5). Vooraan op het bord stonden 6 verschillende opdrachten, elke opdracht bestond uit een onderwerp die we de voorbije week hadden besproken. Nadat alle opdrachten werden uitgelegd, kozen de leerlingen met welke opdracht ze zouden starten. Er waren 4 moet-opdrachten en 2 mag-opdrachten, we maakten de leerlingen duidelijk dat de 4 moet-opdrachten aan het einde van de lesperiode gemaakt moesten zijn. Toen de leerlingen aan het werk mochten, merkten we bij vele leerlingen enige aarzeling en twijfel met welke oefening ze gingen starten. We vertelden hen dan maar dat hun buur niet met dezelfde oefening mocht starten, zo was het probleem van afkijken bij de ander en de twijfel opgelost. Tot onze eigen grote verbazing was de volledige klas klaar met alle opdrachten, binnen de afgesproken tijd. Good job class III!
|
Maandag was Amelie ook begonnen met een beloningssysteem in class III, om de orde wat te bewaren in de klas. Elke leerling kreeg een koord, hierop moeten ze parels verzamelen. Bij 5 parels aan hun koord verdienen ze een sticker. Ze kunnen parels winnen door goed gedrag, zoals goed samenwerken met je partner, luisteren, doen wat je gevraagd wordt, … Maar het omgekeerde geldt ook, ze kunnen dus ook parels verliezen. Dit bij storend gedrag. Elke leerling startte met 1 parel op zijn koord. Nietsvermoedend startten we dinsdagochtend met onze co-teaching les in class III, het viel ons al snel op dat veel leerlingen hun parelkoord waren verloren. Welgeteld een derde van de klas had geen parelkoord meer, de moed zakte Amelie al snel in de schoenen. Na een klassikaal gesprek bleek dat enkele leerlingen van class II in de klas waren gekomen om de parelkoorden te stelen. We gingen na de les in gesprek met de klasleerkracht van class II, zij was niet op de hoogte van dit incident, dus hadden we twee verschillende versies van het verhaal. Class II bevestigde dat ze maandag na schooltijd in class III waren geweest, maar ze hadden de parels niet gestolen. Enkele leerlingen van class III beweerden dan alweer dat de parels wel werden gestolen. We lieten de beslissing in het midden en het beloningssysteem werd al snel opgedoekt (ICOM 2.8). Aan class III werd wel duidelijk meegedeeld dat ze met respect moeten omgaan voor hun eigen materiaal, ook headteacher Nickson kwam naar de klas om dit mee te delen. We zullen het hoofd niet laten hangen en zijn volop een beloningssysteem aan het uitwerken waar de verantwoordelijkheid niet bij de leerling ligt (ICOM 4.6).
|
Na schooltijd gingen we met teacher Elikana naar de lokale viswinkel dicht bij onze school. We vertelden hem dat we nooit weten wanneer de vis vers wordt verkocht. Hij vertelde ons dat hij vroeger dichtbij een meer woonde, waardoor hij perfect weet hoe je verse vis kunt opmerken. Hij nam ons dan ook met plezier mee naar de viswinkel. Eens aangekomen op onze bestemming roken we de vis al. We zagen hoe de vis werd gekuist, gekapt en verpakt. Elikana legde ons onderweg naar huis uit hoe we de vis moesten frituren, met de handen in ons haar vroegen we maar of hij de vis voor ons kon klaarmaken. Zo gezegd, zo gedaan. We hadden deze avond onze persoonlijke kok, hij frituurde de vis en wij zorgden voor de rest. De kok kreeg op het einde van de avond een dikke 10 voor sfeer & gezelligheid + een dikke 10 voor het eten. De vis was meer dan geslaagd en zullen we zeker eens zelf proberen (ICOM 2.6).
|
Ook op woensdag, net zoals op de vorige dagen, stond terug een tafeltest gepland. In class IV werden enkele leerlingen betrapt op afkijken tijdens de test. De leerlingen kregen onmiddellijk een nul, want dit was niet de eerste keer dat dit werd opgemerkt. Voor de aanvang iedere test werd nog eens duidelijk benadrukt dat spieken ontoelaatbaar is. Hierover had ik een gesprek met headteacher Nickson en de hoofdleerkracht van wiskunde, teacher Elikana (ICOM 2.4 - 5.4). Ik wou hen duidelijk maken dat de tafeltests in het voordeel spelen van de leerlingen. Vandaar dat ik het demotiverend vond om op te merken dat de leerlingen spieken tijdens deze tests. Zo heb ik onmogelijk een correct beeld over hun kennis en vooruitgang (ICOM 4.3 - 4.8). Na het gesprek gingen we naar class IV om dit duidelijk te maken aan hen. Heel wat leerlingen waren geschrokken en beseften de ernst van het spieken.
|
Donderdag en vrijdag verliepen zoals gepland. Alle lessen stonden in teken van de examens, dus werd er de laatste dagen heel wat herhaald. Er was ook nog tijd en ruimte voor wat nieuws, in class IV namen we de les vocational skills over, of beter gezegd muzische vorming. We planden hetzelfde onderwerp als we in class VI hadden gegeven. De hele klas maakte origami-vlinders, om nadien in hun klas uit te hangen. Teacher Richard, vakleerkracht voc. skills, genoot van de les en nam zelf deel aan onze les. In het begin was het moeilijk voor sommige leerlingen om de instructies te volgen, we konden hier snel op inspelen doordat we met twee voor de klas stonden. Eén van ons gaf de instructies, de andere liep rond om de leerlingen te assisteren. Enkele uren later hadden we een mand vol versierde vlinders. Die kregen aan het einde van de dag een mooie plaats in de klas (ICOM 4.6).
|
We besloten om zaterdag eens een bezoek te brengen aan Samaritan Village, het weeshuis op 10 minuten van ons huis. Enkele leerlingen van Peace School verblijven hier en we wouden hen dan ook eens verrassen met een Belgische namiddag. We hadden nog maar een stap in het domein gezet, toen we werden verwelkomt door een aantal kinderen. Ze stonden te springen om met ons een namiddag door te brengen. Voor onze voetbalmatch, workshop armbanden maken, kleuren, … begon, kregen we een korte rondleiding van enkele kinderen. Alles zag er vrij ruim uit én de kinderen werden hier goed verzorgd. Mooi om te zien hoe tiental mensen zich inzetten voor dit project! Na de voetbalmatch maakten we nog kennis met enkele piepjonge inwoners van het weeshuis. Het ontroerde ons allen om te zien hoe deze leerlingen openbloeien gedurende de namiddag. Ik had het moeilijk om te weten welke leerlingen van onze school nu precies wees waren. Deze kinderen missen toch enige band met hun ouders. Het stelde me wel gerust om te zien hoe de mensen in Samaritan dit meer dan goed maken. Hier kom ik zeker nog terug om al deze lachende gezichten nog eens te zien (ICOM 2.3 - 3.1 - 3.4).
Het weekend sloten we af met een rustige werkdag voor school. |
5 maart - 11 maart
Na een weekend vol dieren én plezier, terug naar een week vol kinderen én plezier.
Door verschillende redenen o.a. onvoldoende Engelse kennis bij de leerlingen in class I en class II, continu stilte eisen zonder resultaat, belabberde relatie met de klasleerkracht van class I, … besloten we om een nieuwe planning op te stellen. In overleg met de headteacher kwamen we tot het besluit om les te geven in class III, IV en V. Hier ligt het niveau hoger dan in België, wat voor ons betekende dat science een uitdaging zou worden, maar ook voor wiskunde ziet class V zaken die wij in het secundair zouden geven. Het zou dus voor ons een uitdaging worden op gebied van kennis én lesgeven, maar ook op gebied van communicatie. Want vanaf class III zijn er vakleerkrachten, in tegenstelling met class I en class II (ICOM 2.8 - 3.3 - 4.4 - 5.1).
|
We stapten met een fris gevoel in onze nieuwe planning. Amelie zal grotendeels in class III lesgeven, terwijl ik in class IV de meeste lessen zou overnemen. Daarnaast geven we enkele lessen in class V én kozen we er terug voor om enkele lessen als co-teaching te geven. Maandag was ik onder de indruk van de grote hoeveelheid leerlingen in class IV, maar ook van de rust en orde in deze klas. De leerlingen weten goed wat van hen verwacht wordt. Ik startte met een wiskundeles rond vermenigvuldigend cijferen. De les startte met een klein competitiespel rond de maaltafels, zo kon ik op een leuke wijze het niveau van de leerlingen observeren. Al snel werd duidelijk dat de maaltafels niet werden beheerst bij een groot aantal leerlingen. Tijdens de oefeningen werd me ook al snel duidelijk hoe laag het tempo lag, hier bleken de maaltafels voor problemen te zorgen. De leerlingen zetten streepjes per vermenigvuldiging. Zo heb je bijvoorbeeld ‘7 x 8’, waarbij de leerlingen 8 keer 7 streepjes plaatsen, die ze vervolgens allemaal optellen. Met een beetje geluk hadden ze alle streepjes goed geteld en bekomen ze 56 (ICOM 2.5).
Ik sprak hierover met de vakleerkracht, die wist me te vertellen dat de tafels van 1 t.e.m. 6 aangeleerd worden in class II. De tafels van 7 t.e.m. 12 worden dan gezien in class III. Al snel ging ik horen bij Amelie, hoe de tafels daar werden gekend. Want ook zij gaf les over vermenigvuldigend cijferen. Amelie kwam met dezelfde conclusie, de maaltafels zijn hier niet beheerst (ICOM 2.9). Al snel besloten we om de handen in elkaar te slaan en dit probleem aan te pakken. Maaltafels zijn zo belangrijk bij het cijferen, hoofdrekenen, formules, … We kwamen tot het besluit om vanaf woensdag iedere dag een test rond de maaltafels af te nemen. We geven de leerlingen ook mee dat ze moeten studeren voor deze test én het belangrijk is om hierop goed te scoren. In class IV startte ik met de tafels 1, 2 en 3; in class III startte Amelie met de tafels 1 en 2 (ICOM 4.5). De resultaten over deze tests lees je hier nog verder in deze blog. |
Zo gezegd, zo gedaan; woensdag begonnen we met onze eerste tests. Vooraf dacht ik dat deze eerste test voor geen problemen mocht zorgen in een vierde leerjaar. Helaas bleken mijn voorspellingen niet te kloppen. De helft van de klas was niet klaar binnen de tijd en een tiental leerlingen scoorden onvoldoende. Ik herhaalde de reden van deze tests nog eens goed aan de leerlingen én dat ze wel degelijk moeten studeren (ICOM 4.3). Het tempo tijdens de lessen cijferen zal ook veel hoger liggen, wanneer ze de tafels beheersen. Na de maaltafels volgde nog een les rond vermenigvuldigend cijferen, dit was de derde les rond dit onderwerp.
|
Tijdens de tweede les merkte ik dat er nog te weinig leerlingen zijn die het begrepen, dus startte ik terug met een klassikale instructie. Na de instructie bleek voor mij duidelijk dat er nog te weinig leerlingen met twijfels zaten, maar ze hadden te veel schrik om te zeggen dat ze het niet begrepen. Ik maakte de leerlingen duidelijk dat we in school zijn om te leren én vragen stellen heel goed kan zijn. Naarmate de les zag ik al meer handen in de lucht om een vraag te stellen, uiteindelijk verstond iedereen het (volgens de leerlingen). Als controle gaf ik aan iedereen één oefening, zo kon ik pas concreet zien wie deze leerstof volledig onder de knie heeft. Mijn voorspellingen bleken jammer genoeg te kloppen, grotendeel van de klas begreep het niet, maar waren te bang om vragen te stellen.
Ik gaf snel de sterke leerlingen verdiepende oefeningen, terwijl de andere leerlingen naar het bord keken voor een extra instructie. Hierbij hadden de leerlingen weer geen vragen, ze hebben schrik om een vraag te stellen of om te zeggen dat ze het niet begrijpen. Ik zag zelf een leerling naar de vakleerkracht kijken toen hij het voor de derde keer niet begreep… Uiteindelijk kon mijn les afsluiten met alle neuzen in dezelfde richting. Alle leerlingen begrepen (uiteindelijk) de leerstof. Deze les besprak ik met de vakleerkracht en de headteacher, zij gaven me de uitleg dat de meeste leerlingen te weinig zelfvertrouwen hebben om vragen te stellen. Nickson vertelde me dat dit ‘the culture of silence’ was, dat de leerlingen het niet gewoon zijn om vragen te stellen, … Dit is toch wel een belangrijk punt dat ik graag wil meenemen in de volgende lessen, om de leerlingen te stimuleren om vragen te stellen (ICOM 2.4 - 4.2 - 5.3). |
Donderdag – verfdag, we trokken met veel plezier terug onze vuile kleren aan om class V en IV een nieuwe kleur te geven. Beide kozen voor groen, class V was tevreden met donkergroen dus kreeg class IV de lichte variant. We kregen deze keer hulp van teacher Elkana, hij hielp met veel plezier mee aan ons project. Het verven leek voor de leerlingen te moeilijk te zijn, we verloren vorige week dan ook wat heel verf. Maar niet getreurd, de leerlingen mogen later helpen met de didactische tekeningen. Hier kunnen wij zeker hun tekenvingers gebruiken. In de voormiddag lieten we class V, kennismaken met enkele gezelschapspellen vanuit België. Dit bleek een schot in de roos te zijn; zowel voor de leerlingen, als de leerkrachten. Plots stonden vijf leerkrachten vol bewondering naar onze les te kijken (ICOM 4.6 - 5.1).
|
Vrijdag – terug verfdag, maar voorafgaand gingen enkele lessen co-teaching in class V. Deze liepen niet van een leien dakje, het respect tegenover ons was ver te zoeken bij enkele leerlingen. Vanaf we een opmerking gaven, begonnen enkele stoorzenders te lachen, staken ze elkaar op om verkeerde zaken te doen, … We maakten hen dan ook snel duidelijk waar de grens was. Enkele leerlingen lieten we balpennen vanuit België gebruiken, dit zorgde voor wat jaloezie. Leerlingen beten hun balpen stuk, deden alsof hun balpen niet meer werkte, hadden plots geen balpen meer, … Toen we hen hierop wezen, bleken ze geschokt te zijn. Later spraken we hier ook Nickson over aan, die was niet onder de indruk van dit nieuws want blijkbaar zijn er enkele weken ‘problemen’ met de balpennen in class V (ICOM 2.8 - 2.9).
Met een volle maag verfden we class III, we begonnen met het gekozen kleur van de leerlingen. Maar dat grijs bleek al snel depressief uit te slaan, we besloten dan maar om een nieuw kleurtje te mengen. Het eindresultaat ziet u op de foto, welk kleur het uiteindelijk is geworden beslist u zelf maar. Wij zijn er nog altijd niet uit. |
We trokken vrijdagavond naar de gezellige loungebar ‘Mulberry’ om wat bij te praten met een cocktail in de hand en enkele hapjes. Deze gezellige avond werd vervolgd door een rustig weekend. Zaterdag stond volop in het teken van ons schoolwerk, deze productieve dag zorgde ervoor dat we zondag tijd hadden om eventjes uit te rusten. We besloten om zondag naar de watervallen te gaan, maar het regenachtige weer dacht hier helaas anders over. We namen dan maar de dalladalla naar het centrum en stapten vervolgens naar de Maasai Market. (ICOM 2.5). Hier kwamen we terecht in een overdekte marktplaats met 290 shops vol souvenirs. We werden al snel aangesproken om in ‘hun shop’ binnen te gaan en souvenirs te kopen voor een ‘goody price’. We verlieten de markt dan ook met enkele leuke verrassingen voor het thuisfront. Na de goede vangst stopten we nog in Africafé voor een koffie en gebakje. Wat was dit lang geleden!
|
26 februari - 4 maart
Volledig klaar voor de eerste, officiële, volledige werkweek.
We besloten om onze eerste, officiële werkweek te starten in class I en II. Amelie zou deze week grotendeels in class I lesgeven, ik zou class II onder mijn hoede nemen. De eerste lessen in class II liepen wat stroef, doordat de leerlingen moesten wennen aan de nieuwe leerkracht, de nieuwe methode, … Gelukkig was teacher Betty er om me te helpen met enkele zaken! (ICOM 2.2 - 4.2)
Onze laatste les op maandag gaven Amelie en ik uiteindelijk samen in class I, door het grote aantal leerlingen leek het ons voordelig om een leesles als co-teaching te geven. Zo konden we onze aandacht verdelen en de leerlingen beter begeleiden. We leerden hen de verschillende geluiden van dieren, vogels en voorwerpen aan. Aangezien de leerlingen geen handboek hadden, konden we al onmiddellijk ons ‘tekentalent’ gebruiken. We merkten al snel dat er in deze klas een groot niveauverschil is tussen de leerlingen, hun plaats in klas hing af van hun niveau. Opvallend is, sterke leerlingen zaten vooraan, de leerlingen met een heel laag niveau kregen een plaatsje achteraan in klas. |
Mijn oog viel al snel op een meisje achteraan in klas, tijdens het klassikaal lezen keek ze niet naar het bord, was ze voortdurend verstrooid, … Op het moment dat de leerlingen de zinnen moesten kopiëren begon Glory niet. Toen ik een tijdje naast haar stond, was ze voortdurend ‘mzungu’ aan het roepen, terwijl ze in het Swahili een heleboel aan het vertellen was tegen me. Na een nieuwe uitleg voor haar begon ze uiteindelijk met schrijven, maar dit bleek voor haar een hele opgave te zijn. Ze schreef enkel krullen en kon blijkbaar niet lezen en schrijven, dit moest ik horen van een andere leerling in de klas. Ik besloot dan maar om haar te ondersteunen en de zinnen te kopiëren in haar boek, dit deed de assistent blijkbaar ook voor haar huiswerk. Maar de oefeningen van in klas werden niet overschreven voor haar. Ik las alle woorden voor en Glory herhaalde voortdurend. Ze keek niet naar haar boek om te lezen, maar ging gewoon af op het gehoor. Toen ik alle letters opschreef voor haar en vroeg om te lezen, werd het al snel duidelijk dat ze niet kon lezen. In alle lessen ging ze dus af op het gehoor én kon ze niets noteren of nog maar de oefeningen oplossen lukte niet voor haar.
Na de les besloten Amelie en ik om daarover in gesprek te gaan met Nickson, de headteacher (ICOM 2.4). Die gaf ons de uitleg dat Glory 2 jaar in pre-one class had gezeten, waardoor ze nu wel klaar bleek te zijn voor class I. Maar door de observaties en onze lessen, bleek dit voor ons geen ideale stap te zijn voor haar. Toen we Nickson confronteerden met het feit dat ze enorm veel achterstand zal creëren in vergelijking met de andere in klas, begon hij plots over het feit dat Glory ASS heeft. Daardoor zou ze volgens hen niet goed lezen en schrijven. Op het einde van het gesprek bespraken we met Nickson of er mogelijkheden zijn om het kind extra lessen aan te bieden op gebied van lezen en schrijven. We wachten nu nog op groen licht van de ouders en de klasleerkracht om deze extra lessen te starten. Die lessen zouden doorgaan tijdens lessen ‘reading’ en ‘phonics’ en/of na de schooluren (ICOM 4.6 - 4.7 - 4.8). |
Op dinsdag begon ik terug in class II, de klasleerkracht gaf me hier een héél goed gevoel. Ze verwelkomde me dagelijks met een glimlach én ook de leerlingen waren altijd enthousiast om les te volgen bij mij. Dit zorgde er ook voor dat ik graag naar class II ging. De lessen wiskunde en wetenschap gingen zeer vlot, de leerlingen konden al wennen aan de kleine aanpassingen in de les. Ik probeerde vooral veel leerlingen zelf te laten verwoorden, hen stimuleren om te antwoorden op gestelde vragen, hen in groepjes te laten werken… Hier staan de leerkrachten vaak vooraan en vertellen ze de hele leerstof. Nadien kopiëren de leerlingen alle oefeningen en/of theorie. Ik merkte tijdens mijn lessen dat de leerkracht met interesse de lessen observeerde, dit geeft me een voldoening om hier les te geven (ICOM 5.3)
Er stond in class III ook nog een les co-teaching rond kinetische en potentiële energie op het programma. Dit was voor ons wat moeilijke leerstof, die we niet dagelijks gebruiken. Vandaar dat we de dag voordien wat opzoekingswerk verricht hadden. De schommel was een perfect voorbeeld van verandering van kinetische naar potentiële energie. We maakten dan ook met plezier gebruik van de schommel op school, om de uitleg visueel te maken voor de leerlingen (ICOM 4.6).Toen we terug in klas waren, merkten we dat de leerlingen heel veel hadden opgestoken van het visuele voorbeeld. Ze konden in hun eigen woorden vertellen wat ze hadden gezien én dit linken aan de theorie. |
Na de schooluren besloten we om al onze moed samen te rapen en alleen naar Kilombero te gaan. Dit was een grote markt, waar we de voorbije weken telkens met een local gingen. Al snel werd duidelijk dat de marktkramers graag meer dan het dubbel vragen van de correcte prijs, zeker aan de toeristen (ook al proberen we er niet zo toeristisch uit te zien). Maar bij sommige marktkramers werd voor hén snel duidelijk dat wij de prijzen wel kennen én verliepen sommige onderhandelingen wel op de correcte manier (ICOM 2.3 - 2.8 - 3.1).
|
In het midden van de werkweek leerden we class I enkele spelletjes vanuit België. We speelden met hen o.a. 1, 2, 3 piano, tikkertje verhoog, … Nadien maakten we ook plaats voor enkele liedjes (incl. dans) die ze doorheen het jaar hadden geleerd. De klasleerkracht bleef in het lokaal, waardoor we de groep voor ons alleen hadden. Amelie en ik hadden het gevoel dat de leerlingen beseffen dat wij de stok niet gebruiken om de kinderen te slaan. Inderdaad, hier wordt de stok nog gebruikt om de leerlingen een correcte houding aan te leren. Soms gaan deze stokslagen door merg en been, dit konden we niet langs ons laten passeren. Na enkele gesprekken met de klasleerkrachten, headteacher, directrice, … zagen we dat sommige leerkrachten dit weglachen dat dit voor ons onmogelijk is. De klasleerkracht van class I stimuleerde ons zelf om de stok te gebruiken, we weigerden dit en dachten aan andere oplossingen om toch de orde te bewaren tijdens onze activiteiten.
Terug naar onze spelletjes op woensdag, we merkten dus dat de leerlingen moeilijk luisterden doordat we geen stok bij ons hadden. We plaatsten dan maar de storende factoren langs de kant, dit had wel enige invloed op de leerlingen. Ze begrepen al snel dat ze ook bij ons stil moeten zijn én moeten luisteren. Sommige leerlingen lachten gewoon met het feit dat ze aan de kant werden geplaatst, we maakten hen dan ook duidelijk dat dit geen spelletje is (ICOM 2.2 - 2.9). |
Op het einde van de dag maakten we ons klaar om wat Afrikaanse kledij te gaan kopen, hierbij ging teacher Esther mee met ons. We kwamen snel op de markt, waar er heel veel kleren op een hoopje lagen. De marktkramers waren wel heel vriendelijke én hielpen ons met plezier. Na een uurtje op de markt, vond Amelie nog steeds geen jurken, rokken die haar 100% bevielen. We besloten dan maar om wat verder te rijden met de dalladalla naar de ‘winkels’. Die zagen er vrij klein uit, hier kun je ook niet rondlopen. Je komt onmiddellijk uit op de kassa waardoor je altijd hulp moet vragen. 2 uur, 12 winkels én 784 rokken later viel Amelie haar oog op een geprinte jumpsuit. We vertrokken naar huis met de jumpsuits en enkele Tanzaniaanse sieraden.
|
Donderdagnamiddag besloten we om naar het stad te gaan, op zoek naar verf om deze week nog ons project te starten. Nickson vergezelde ons en vertelde ons dat we in de stad meer keuze zouden hebben voor een goedkopere prijs dan het winkeltje dichtbij school. Dit was ook zo, we besloten om de 3 hoofdkleuren (rood – blauw – geel), zwart en wit aan te kopen en zelf te mengen voor de gekozen kleuren van de leerlingen. Nickson was onder de indruk van onze kennis om kleuren te mengen, dit wordt hier blijkbaar nooit gedaan (ICOM 2.4). Met 5 volle emmers verf en verfmateriaal vertrokken we terug richting school. Toen we aankwamen, was het al tijd om naar huis te gaan.
|
De laatste dag van de werkweek startte in dezelfde lijn als de voorbije dagen. In class III tijdens de lessen Engels, merken we goed dat de vakleerkracht enorm veel interesse heeft in onze lessen. Hij neemt zelf kleine zaken over, zoals de woordslang die we aan het begin van de week gebruikten, groepswerk, domino, … Ook tijdens de lessen ondersteunt hij ons, wanneer de leerlingen een antwoord geven en we begrijpen het niet goed, is teacher Richard er onmiddellijk met extra uitleg. We zien dus wel degelijk een verschil tussen de leerkrachten die geïnteresseerd achteraan zitten tijdens onze lessen of je hebt leerkrachten die er niet zijn, die onze lessen niet observeren, die achteraan liggen te slapen, … We geven dan ook graag Engelse lessen met teacher Richard (ICOM 4.2).
In de namiddag trokken we onze schilderkleren aan en begonnen we met class VI en VII. We kozen enkele leerlingen uit die ons zouden helpen met het schilderen. Alles ging in het begin wat moeizamer dan verwacht, maar uiteindelijk slaagden we erin om de eerste twee muren af te werken vóór 15.30 uur. De leerkrachten waren onder de indruk en genoten van onze ‘schilderkunsten’. Iedere week zullen we de donderdag- en vrijdagnamiddag ons eerste project verderzetten (ICOM 4.2 - 4.3). ’s Avonds gingen we op bezoek bij de acht Antwerpse studenten die we donderdag hadden ontmoet in Baraa. Zij volgen hier ook hun stage in de overheidsschool Baraa, elk onder hun eigen opleiding. We deelden onze verhalen met een drankje en een hapje. Toen de avond al laat werd, besloten we om nog eens te proeven van het Tanzaniaanse nachtleven. We trokken richting Triple A om tot in de vroege uurtjes de typische danspassen van Tanzania te leren. |
Start van het weekend, de ochtend viel voor sommigen wat zwaar na de dansavond. Met kleine oogjes namen we plaats in de safari-auto. Een kleine 3 uur later kwamen we aan in Lake Manyara National Park, we gebruikten de tijd om nog wat slaap in te halen. We zagen al snel enkele zebra’s, maar hoopten natuurlijk op veel meer gedurende het weekend. Alles voldeed aan onze verwachting en nog veel meer dan dat! We zagen een giraf die werd achtervolgd door leeuwen, buffels, groepen olifanten, impala’s, luipaarden, nijlpaarden, bavianen aan de rand van de weg, … Maar het toppunt van dit weekend waren toch wel de dieren die op amper 1 m langs onze auto liepen. In Lake Manyara zagen we een olifant naderen op halve meter van onze wagen. We dachten dat dit het toppunt zou worden, maar dan zagen we plots in Tarangire National Park 4 leeuwen jagen op een giraf. Al snel bleek hun interesse te verslappen in het dier. Onze chauffeur Wilfred reed door en plots stonden de 4 leeuwen naast onze wagen. Ze liepen door alsof we niets waren, zo voel je je ook wel wanneer je deze machtige beesten van dichtbij ziet. Tussen beide parken door, sliepen we zaterdagnacht in tenten. We overnachtten op een afgelegen plekje vlakbij een waterval.
Vier van The Big Five zagen we al in onze eerste safariweekend. Hopend op de neushoorn in Serengiti en Ngorogoro. Dit topweekend sloten we af met nog enkele lesvoorbereidingen, want een nieuwe werkweek stond alweer voor de deur. |
19 februari - 25 februari
Na het drukke weekend keek ik vol verwachting uit naar de leerkrachten en leerlingen in Peace!
Ik voelde me de eerste dagen al meteen welkom, de leerkrachten én leerlingen zijn enthousiast om met ons samen te werken. Er stond ons maandagochtend terug een rit van 1 uur te wachten, deze namen we er nog bij met een glimlach want we wisten dat dit onze laatste rit zou worden vanuit USA River. Toen we wat later dan verwacht toekwamen, besloten we om deze week samen te observeren. Zo konden we onze bedenkingen met elkaar delen én ideeën voor ons project uitwisselen (ICOM 2.4 - 5.3). Maandag observeerden we in class II en mochten we ook al eens kort laten zien wat we in petto hebben. Tijdens spelling wou de leerkracht dat we een dictee afnamen, dit pakten we aan op een originele manier. De leerkracht én de leerlingen keken vol verwondering, maar genoten ervan. Bijna iedereen kon zijn dictee vervolledigen zonder fouten! (ICOM 1.4)
|
Daarna zaten we klaar voor een Franse les in class III, al werd snel duidelijk dat we ook deze les zelf mochten geven. De leerkracht kwam niet opdagen en er is in de school geen enkele leerkracht die Frans kan geven. (ICOM 4.4 - 4.8). We namen met plezier de Franse les over, al snel ergerden we ons aan de vele fouten in het handboek. Uit principe wilden we geen fouten aanleren aan de leerlingen en verbeterden we al snel de fouten in het handboek. De leerlingen keken alsof ze iets verschrikkelijks moesten doen, voor hen is hun handboek heilig. We maakten hen met handen en voeten duidelijk dat ze het handboek nog beter zouden maken door de fouten te verbeteren (ICOM 2.2 - 2.3). We gaven hen enkele spreek-, lees- en schrijfoefeningen. Het is voor hen moeilijk om los van het boek te werken, ze leren alles letterlijk waardoor reproductie hier voor grote problemen zorgt.
|
Dinsdag stond dan eindelijk de verhuis op onze planning, wat keken we hiernaar uit! We besloten dan ook om een dagje thuis te blijven, wat voor de leerkrachten en de directie geen probleem was. Integendeel, ze waren gelukkig dat we dichterbij school zouden verblijven én we verhuisden uit USA River. Uit het verleden bleek dat dit blijkbaar niet zo’n betrouwbare buurt is. We waren al vroeg uit de veren om tijd te maken voor een grote schoonmaakbeurt in ons huis. Hier gebruikten we onze creativiteit om met allerlei hulpmiddelen (slipper, badhanddoeken, stokken, …) het huis te poetsen (ICOM 4.4)
Rond 11 uur hoorden we de claxon van onze taxi, we hoopten dat ook onze grote hoeveelheid bagage mee kon. De avond voordien hadden we de chauffeur nog op de hoogte gebracht. Dit was blijkbaar goed aangekomen, want voor onze poort stond een bus waar plaats is voor 30 personen, ruimte zat dus! Na een stop in het grote winkelcentrum, kwamen we vroeger dan verwacht aan in onze nieuwe verblijfplaats. Op 10 minuten van het centrum nestelden we ons (alweer) snel in het grote, witte huis. ’s Avonds vierden we onze nieuwe verblijfplaats op restaurant! |
De eerste ochtend in ons nieuw huis verliep wat stroef, maar we waren klaar voor onze eerste ritten met de dalladalla. Je zou de dalladalla kunnen vergelijken met De Lijn, maar dan zouden jullie een totaal verkeerd beeld krijgen. In de kleine busjes zijn er 15 zitplaatsen, maar hier krijgen ze gemakkelijk 25 mensen in. Gezellig geplet tegen elkaar, vertrokken we richting Impala hotel, waar we een andere dalladalla richting Njiro namen. Aan de tussenstop stonden er een vijftal overvolle busjes, we besloten dan maar om te stappen. Na 20 minuten besloot een dalladalla te stoppen, gelukkig was deze niet zo gevuld. Uiteindelijk kwamen een uur later dan gedacht aan op school. De directrice en Nickson konden lachen met ons avontuur, wetende dat we normaal gezien 30 minuten onderweg zijn (ICOM 2.5 - 3.1)
|
(Amelie en ik stelden ons uurrooster op, aangezien we in verschillende klassen moeten staan en soms samen lesgeven, was dit een hele praktische regeling die een hele voormiddag in beslag nam. Coteaching lijkt voor ons een goede oplossing voor de grote aantal leerlingen in klas, zo kunnen we zwakkere en sterkere leerlingen laten samenwerken in groepen of de klas verdelen in niveaugroepen (ICOM 4.7 - 5.3). Na de lunch volgde dan ook onze eerste les co-teaching. We stonden in class V klaar om les te geven, maar bleek dat de leerlingen nog niet hadden gegeten. Iedere klas moet om de beurt om hun eten gaan en keren terug naar klas om op hun stoel te eten. Doordat de middagpauze slechts 30 minuten duurt, kunnen de oudere klassen pas na de middagpauze eten (ICOM 4.4 - 4.6). Flexibiliteit on point, dus lieten we de kinderen rustig eten en begonnen we 25 minuten later met onze les. We besloten om de herhalingsles te starten met een korte klassikale herhalingsoefening, waarbij de leerlingen mochten uitbeelden. Nadien werkten de leerlingen in groepen en stelden ze hun onderwerp voor aan de klas. Je merkte al snel dat dit voor de leerlingen wennen is, ze zijn het niet gewoon om zo goed als alles zelf te ontdekken en te doen (ICOM 4.5). We begeleidden elk 2 groepen, waardoor de leerlingen al snel aan het werk konden. Op het einde van de les volgde een korte quiz, waarbij de antwoorden verrassend positief waren. Ze hadden veel van de les opgestoken, wij waren gelukkige leerkrachten.
|
Donderdag en vrijdag stonden nog enkele observaties gepland, voor we uiteindelijk volledig startten met het overnemen van de lessen. In class I stonden twee leerkrachten, de rolverdeling werd al snel duidelijk. De klasleerkracht had een assistent om de boeken klaar te maken om te oefenen, de leerlingen te straffen (slaan), … We merkten op dat er enorm veel concentratieproblemen zijn bij de kinderen. Te weinig materiaal, te weinig ruimte, hoeveelheid leerlingen, … zijn slecht enkele oorzaken hiervan. De te grote/kleine banken en stoelen zorgden voor een verkeerde schrijfhouding bij de jonge kinderen. Amelie en ik discussieerden onderling over veranderingen van banken/stoelen (ICOM 4.6).
Donderdagnamiddag stond ‘Clubs’ gepland in het rooster, maar dit werd vervangen door ‘gendermeetings’ voor class V, VI en VII. Hier werden de jongens en meisjes apart geplaatst samen met enkele leerkrachten. Hier werden de problemen/vragen van de leerlingen besproken, er werd gesteund op respect én vertrouwen. Pesten en puberteit waren de twee grootste onderwerpen die aan bod kwamen (ICOM 1.3 - 3.1). |
Op onze laatste dag van de werkweek werden we tijdens de ‘break’ verrast met Samosa, de overheerlijke gefrituurde driehoeken waar ik al eerder over sprak. Na een goed gevulde lunch, trokken we richting de plaatselijke verfwinkel in Njiro voor een offerte (ICOM 4.2). We bespraken deze week ons project met Nickson, de headteacher in Peace. We zijn van het idee om de school wat op te beuren, door in iedere klas een wand in een specifiek kleur te schilderen met daarop verschillende didactische tekeningen. De didactische tekeningen werden gekozen in overleg met de klasleerkrachten, de kleur werd gekozen door de meerderheid van de leerlingen. Ook de buitenwanden van het schoolgebouw zullen algemene didactische materialen krijgen (ICOM 4.6).
Daarnaast merkten we dat er heel weinig organisatie aanwezig is in de klassen, we dachten eraan om met plaatselijk materiaal houten kratten te maken. De houten kratten zouden we aan de muur hangen en daarin de boeken ordenen. Zo hebben de leerlingen plaats op hun bank én heeft de leerkracht voldoende ruimte op haar bureau. Alle leerkrachten waren onder de indruk toen we het project voorstelden. Class VI en VII stonden al te popelen om te beginnen, zij zullen ons een handje helpen met het schilderen van de muren en tekeningen (ICOM 3.4 - 4.3). |
We maakten van het weekend gebruik om te relaxen én te werken voor school. Op zaterdag bereidden we onze lessen voor, schreven we onze blogs én begonnen we aan ons eerste intervisiegesprek. Voor het intervisiegesprek bespraken we de verschillende onderwerpen. Na enige tijd werd al snel duidelijk dat er veel zaken zijn waarover we kunnen discussiëren en overleggen.
Om genoeg evenwicht te hebben tussen ontspanning en inspanning, besloten we om zondag naar ‘Onsea House’ te gaan. Hier staat een Belgische chef achter het fornuis en genoten we dan ook met volle teugen van de Belgische gerechten. Nadien namen we nog een frisse duik in het zwembad, die we volledig voor ons alleen hadden. Volledig ontspannen keerden we terug naar huis. |
12 februari - 18 februari
5 dagen overleefd in Arusha, nu konden we eindelijk starten in onze stageschool.
Niets was minder waar, maandag bleven we allemaal in het huisje. We hadden de nacht van zondag op maandag allemaal genoeg gebruik gemaakt van het toilet. Hopen dat dit overwaaide, helaas… Dinsdag stond ik op met 39 graden koorts en besloot ik maar om de dag door te brengen in mijn bed. Ik kon al onmiddellijk gebruik maken van mijn grote voorraad aan medicatie. Ook woensdag bracht ik de dag door in het huisje, hopende dat ik donderdag eindelijk kon starten in Peace School. Waarschijnlijk werd ik getroffen door een voedselvergiftiging of zijn er enkele bijwerkingen opgetreden door de malariapillen (ICOM 4.4).
|
Donderdag kon ik eindelijk mee met Amelie naar Peace School. Ik kreeg onmiddellijk meer energie door het enthousiasme van de leerlingen en de leerkrachten. Ik observeerde enkele lessen in verschillende klassen. Het viel me op dat het niveau hier zeer hoog ligt in vergelijking met België (ICOM 5.3). Ook vrijdag observeerde ik enkele lessen in verschillende klassen, dit is voor mij en Amelie een aanpassing (ICOM 4.4). Tot tegenstelling in België wordt er van ons verwacht dat we in verschillende klassen lesgeven. De klassen in Arusha bestaan uit enorm veel leerlingen, in m'n stageschool lopen het aantal leerlingen gemakkelijk op tot 35 leerlingen per klas.
|
Na een korte week in school besloten we om tijdens het weekend onze blog te posten, helaas dachten de Wi-Fi en de elektriciteit daar anders over. Door meermaals problemen te hebben met het huis en de grote afstand naar de scholen en het centrum besloten we om dinsdag te verhuizen. We gebruikten dan maar het weekend om even tijd voor onszelf te maken. We besloten om het wandelpark ‘Duluti’ te bezoeken dichtbij ons huisje. Hier wandelden we anderhalf uur rond het meer, met hoogtes en laagtes. Tijdens onze wandeling zagen we verschillende vogels, vissen, apen, …
|
Tijdens onze wandeling in het Duluti Park zagen we verschillende indrukwekkende culturele zaken. Mensen komen soms voor 14 dagen bidden tussen de rotsen, ze blijven daar ook overnachten op een dun matrasje en met een blauw zeil over hen. We zagen ook verschillende gebeden hangen aan de rotsen. Daarnaast liepen er ook mensen rond op een bidplaats in het park. Als ze bidden slaan de mensen hier met hun handen en lopen ze meestal rond. Dit was een hele ervaring om dit te zien (ICOM 3.1). We eindigden onze wandeling met een positieve noot, we voederden de aapjes dichtbij het hotel.
|
Doordat de elektriciteit op zondag nog altijd geen teken van leven gaf, besloten we om de Hot Springs in Moshi te gaan bezoeken. Hier werden we voor de eerste keer geconfronteerd met héél veel ‘mzungu's’ (blanke mensen). Toch konden we genieten van het mooie uitzicht en een duik te nemen in het water. Vele lokale mensen namen foto’s van de blanken, wat soms voor vervelende situaties zorgde. Toen we terug naar huis reden maakten we er gebruik van om even te stoppen onderweg en enkele foto's te nemen met Mount Kilimanjaro op de achtergrond.
|
5 februari - 11 februari
Na lang wachten, stond 5 februari plots voor de deur en mocht ik eindelijk vertrekken richting Arusha.
Na het uitgebreid afscheid nemen van de familie, het lange aftellen, … kwam die ene dag daar uiteindelijk sneller aan dan verwacht. 5 februari probeerde ik zo lang mogelijk te slapen, maar door het enthousiasme én de gezonde stress werd ik al vroeg wakker. Ik stak nog snel de laatste spullen in mijn valies en vertrok richting Zaventem. Eens toegekomen op de luchthaven, drong het nog altijd niet bij mij door wat voor een avontuur mij stond te wachten. We dronken nog snel met z’n allen iets op de luchthaven en besloten dan maar om onze familie achter te laten én samen te starten aan het grote avontuur. Bij de één ging het afscheid al wat makkelijker dan bij de andere, maar er zijn wel veel traantjes gevloeid.
|
Voor mij was het de allereerste keer om op een vliegtuig te stappen, de plaagstrijd rond alle ernstige zaken begon al snel. Gelukkig kon ik dit relativeren en met een gerust gevoel op het eerste vliegtuig stappen. Na een lange vlucht met wat onrust aan boord doordat enkele mensen bewusteloos vielen, kwamen we rond 3 uur aan in Addis Abeba. Daar zagen we al onmiddellijk het grote verschil qua cultuur. Mensen lagen op de grond te slapen, op de bank, toiletten waren totaal niet proper, … (ICOM 3.1). Na 5 uur te wachten op de luchthaven in Ethiopië stapten we op onze tweede vlucht richting Kilimanjaro Airport. Deze vlucht verliep voor mezelf niet zo super, tijdens de vervelende landing moest ik gebruik van mijn kotszakje. De eerste voet op Tanzaniaanse bodem was dus met krampen in de maag en een bleke huid.
|
Voor we onze bagage konden ophalen en konden vertrekken richting ons huisje, wachtte er voor ons een lange rij voor ons visum aan te vragen. Na 2 uur in de warme luchthaven te staan wachten met een lege maag, kennis te maken met andere reizigers, … zagen we dat ook alle bagage tot in Tanzania was geraakt. We werden met een naambordje opgewacht door onze chauffeur. Hier kwamen we al onmiddellijk in contact met heel veel helpende handen, wat nadien leidde tot het vragen van ‘tips’. Zonder enig besef gaven we al snel ‘tips’ aan alle helpende handen, de andere die er gewoon bijstonden verwachtten ook iets, maar hier gingen we niet op in (ICOM 2.9). In de auto was dit dan ook al onmiddellijk ons eerste gespreksonderwerp, in de toekomst zullen we hier nuchterder mee moeten omspringen (ICOM 3.2). Na een lange rit in de auto, een gezellige babbel met de chauffeur en enkele tussenstops kwamen we aan in ons huisje (ICOM 1.2 - 1.3). De tuin viel bij ons onmiddellijk in de smaak en alles was ruim zoals op de foto’s. Mozes, de broer van de chauffeur stond al achter het fornuis om voor ons de eerste Afrikaanse maaltijd te bereiden. Hierbij hielp ik een handje door de rijst te sorteren, al onmiddellijk een goede daad verricht (ICOM 4.2).
|
Na de eerste aanraking met rijst in Arusha en alle valiezen uitgepakt te hebben, kropen we moe maar voldaan in ons bed. Woensdag werden we al verwacht op het bureau van Eunice, het hoofd van onderwijs hier ter plaatse (ICOM 2.6). We werden hartelijk verwelkomd en vertrokken richting de eerste scholen. De eerste school op het programma was Bright Future, een private school waar Cédric en Thibo drie maanden zullen lesgeven. We werden onthaald door de ‘headteacher’, diegene die de directeur assisteert. We mochten een kijkje nemen in alle klassen en werden telkens respectvol aangesproken door de hele klas. De leerlingen staan recht, begroeten je en gaan nadien terug zitten. Je zag onmiddellijk een lach op de leerlingen hun gezicht verschijnen, hierdoor kregen we een heel goed gevoel bij deze school. Rond 10 uur namen de leerlingen een break én was het voor ons ‘tea-time’. Ons eerste contact met de zoete thee en de gebakjes waren een schot in de roos (ICOM 2.5).
|
Na het hartverwarmend bezoek in de private school in Moshono, reden we door naar Baraa. Dit is een publieke school die gesteund wordt door een Belgische organisatie. Het viel me onmiddellijk op hoeveel blanke mensen aan de slag waren in deze school, enkele minuten later ontmoetten we het hoofd van de vrijwilligers. Deze school werd niet alleen gesteund door Ithemba Foundation, maar ook door een groot aantal vrijwilligers van over de hele wereld. Volgende week verwachtten ze nog eens 8 nieuwe krachten. Naast de vele vrijwilligers, vielen we achterover van de grote aantal leerlingen in klas. Dit liep hier gemakkelijk op tot 80 leerlingen per klas, wat voor ons compleet onvoorstelbaar is. Dikke chapeau aan de leerkracht die deze hoeveelheid leerlingen onder controle kan houden (ICOM 2.5).
We bekeken de verschillende klassen en bleven soms wat langer staan om in gesprek te gaan met de leerkracht. Deze school heeft ook een ‘special-need-class’, hier werd ik positief door verrast. Leerlingen met leerproblemen en/of een lichamelijke of mentale beperking kunnen hier terecht, vele kinderen die in deze klas zitten werden uit hun huis gehaald door de directeur. Door lokale connecties hoort hij dat deze leerlingen geen kans krijgen op onderwijs, vandaar dat hij met de ouders gaat praten en hen overtuigt om hen goed onderwijs te bieden in deze bijzondere school (ICOM 3.3). Eén leerling was heel zorgend, zorgde ervoor dat we zaten, genoeg dronken, … Deze leerling volgde ons ook gedurende de hele rondleiding. De school had naast de vele klassen ook andere faciliteiten, nl. een moestuin, een ontmoetingsplaats, … Met een positief beeld van de staatschool Baraa, vertrokken we richting de laatste school van de dag. |
Highridge was de laatste school op onze planning. Hier zal Arthur 3 maanden de leerkrachten ondersteunen en bewegingslessen proberen te integreren in het curriculum. We werden al gewoon aan de hartelijke ontvangst van de directeur en de leerkrachten hier. Na een gesprek met de directeur werden we begeleid naar de ‘staff room’ om te lunchen met de leerkrachten. We kregen rijst voorgeschoteld met verschillende groenten én fruit. Hier mengen ze graag alles door elkaar, dus ook fruit met rijst is hier geen rare gewoonte (ICOM 2.2). Met een volle buik mocht Arthur de fles champagne ontkurken, dit was een teken als verwelkoming. Na eens te tippen aan de champagne wachtten de leerlingen buiten op ons om hun dansjes en liederen voor te brengen. De verschillende dansen zijn hier zo aanstekelijk dat we al snel deel werden van de dansers en danseressen. We sloten deze dag af met een bezoek aan de supermarkt om onze inkopen te doen.
|
Donderdag terug vroeg uit de veren, want er stonden terug een aantal scholen op ons programma. We bezochten de tweede staatschool in de buurt van Arusha, nl. Salai. Hier werden we, zoals gewoonlijk, terug hartelijk verwelkomd door de headteacher. Deze school konden we al snel vergelijken met Baraa, Salai wordt niet gesteund door een organisatie en dat zagen we al snel aan het materiaal, het uitzicht van de klassen, … Maar de leerkrachten laten ze hier totaal niet door ontmoedigen (ICOM 2.9 - 5.1). Bij iedere klas ik binnen ging, was de leerkracht enorm enthousiast aan het lesgeven, waren de leerlingen enorm gelukkig om een mzungu (-blanke-) te zien. Na de rondleiding werden we uitgenodigd om mee te dansen met de leerlingen van class V. Hier deden de headteacher en de klasleerkracht al snel mee met ons. Na een vermoeiende dans, stond er terug thee en een hapje klaar voor ons. Het waren gefrituurde driehoeken die op het menu stonden. Dit viel zeker en vast in de smaak en zullen we ook later nog veel kopen in het dorp! Toen Nickson, diegene die al 2 dagen voor ons zorgde, zei dat we moesten vertrekken vond ik het heel spijtig. Ik had een heel goed gevoel bij de mensen van Salai, hier zal ik gedurende mijn 3 maanden in Arusha zeker en vast nog eens terugkomen (ICOM 4.2). We stonden op het punt om te vertrekken, toen Nickson me plots riep om naar de staff room te gaan. Daar zat een dame te wachten op me om haar liefde te verkondigen, met een lach op mijn gezicht nam ik afscheid van de dame en de headteacher.
|
Na een geslaagde ochtend, stond Upendo Friends School op het programma, deze school lag wat afgelegen en een ritje van 30 minuten in de auto bleek dan ook het resultaat. Upendo staat voor liefde, de leerlingen worden gezien als vrienden, ze houden van elkaar. Doordat deze school ook een privé school is, lopen de aantal leerlingen maar op tot 30 per klas. Dit is voor Tanzania niet zodanig veel. De leerlingen die van ver komen, hebben de mogelijkheid om hier ook te overnachten. Er is een ruimte voor jongens en voor meisjes met ongeveer 35 bedden elk. Na deze twee scholen gingen we naar de markt met Nickson, we kochten een groot deel lokale groenten en fruit. Gelukkig was Nickson mee met ons, anders hadden we meer dan het dubbele betaald voor alles. Mensen komen al snel rond je hangen om dingen te verkopen en vragen ook graag wat meer aan toeristen (ICOM 2.8 - 3.3).
|
Vrijdag stond dan eindelijk de stageschool van Amelie en ik op het programma, we liepen de dagen voordien al vol ongeduld om de leerkrachten van Peace te ontmoeten. Ik stond dan ook met plezier vroeg op en was al snel klaar om te vertrekken. Voor we naar Peace gingen, stopten we nog even bij Eunice om een korte reflectie te hebben over onze bezoeken aan de verschillende scholen. Ze was blij om te horen hoe hartelijk we telkens verwelkomd werden. Toen we aankwamen in Peace stonden leerlingen voor de schoolpoort te wachten. Ze begroetten ons a.d.h.v. een legerformatie, nadien zongen/dansten alle klassen afwisselend voor ons. Ook hier wachtten we niet lang om mee te dansen met de leerlingen, op een gegeven moment was class VII aan de beurt. Ze zongen het liedje ‘you are my sunshine’ speciaal voor Amelie en ik, dit vonden wij een heel mooi gebaar. We voelden ons direct welkom! (ICOM 4.2) Vrijdagnamiddag is er in elke school sportnamiddag, na het eten deden de jongens mee met het voetbal. Dit had ik zwaar onderschat, door de droogte en de hitte was het heel intensief en was mijn t-shirt al snel een natte handdoek geworden. Amelie danste met de meisjes en speelde enkele Belgische spellen. Volledig bezweet kropen we in de auto, richting ons huisje.
|
Ons eerste weekend stond voor de deur én die was meer dan welkom! Na een drukke week konden we zaterdag eindelijk eens uitslapen. Nou ja, uitslapen is een groot woord... We stonden op rond 9 uur om alles wat we zagen in de eerste week te bespreken. Nadien dosten we ons allemaal uit, want we werden uitgenodigd voor een trouw. De zoon van de oprichtster van Peace School zou trouwen en daar mochten we blijkbaar niet ontbreken. We kwamen toe op de trouw en al snel richtten alle ogen op ons, gelukkig volgden we de instructies van Nickson niet om casual gekleed te gaan. We hadden er goed aangedaan om toch onze hemden uit de kast te halen. De trouw begon met een receptie, hier serveerden ze soep. Nadien werden we naar onze plaats begeleid, daar zat de heer De Craene ons al op te wachten. De trouw startte om 14 uur, maar na de lange ceremonie én de lange toespraken van de ouders en de trouwers, kregen we het eerste eten pas om 17 uur. We kregen geit en koe geserveerd in allumniunfolie, dit deelden we met de hele tafel. 147 toespraken, 68 cadeaus en 3 uren later werden we uitgenodigd om aan te schuiven aan het buffet. Daar lag enorm veel eten, we proefden natuurlijk van alles een beetje. Ons bord lag meer dan gevuld met rijst, groenten, kip, cake, aardappelsalade, ... We dansten nog snel wat mee met de lokale mensen en dan namen we de taxi naar ons huisje (ICOM 2.5 - 3.4). Moe en voldaan kropen we in bed om zondag de was te doen, het huis te poetsen en wat schoolwerk te doen. Voor de was met de hand kwamen we al snel bassins te kort en gebruikten we kookpotten om onze kleren voldoende uit te spoelen. Tijdens het poetsen van het huis merkten we dat we het materiaal niet hadden en werden onze teenslippers plots trekkers, de badhanddoeken werden dweils.
|
Doorheen deze week kreeg ik al heel wat verschillende opvattingen. Sommige liepen gelijklopend met mijn verwachtingen, andere werden totaal weg geblazen (soms zelf op positieve wijze). Het grote verschil in aantal leerlingen was het eerste wat me onmiddellijk opviel. Ik had nooit verwacht dat dit verschil zo groot zou zijn. In mijn stageschool (privéschool) is er een maximum van 40 leerlingen per klas, terwijl dit in een publieke school gemakkelijk kan oplopen tot 120 leerlingen. Gelukkig sta ik gedurende de 3 maanden in een privéschool. In België stond ik al in een school met slechts 120 leerlingen in de hele school. Dit verschil is enorm zichtbaar, maar hier worden de lokalen meestal niet op afgestemd. Deze lopen gelijklopend met de lokalen in België, ook al zijn er zoveel meer leerlingen. Daarnaast waren de meeste klassen goed voorzien van didactische tekeningen, ik had hier kale lokalen verwacht. Ik had al snel door dat ik hun tekentalent goed zou kunnen gebruiken tijdens de lessen of mijn tekenvaardigheden bij te schaven. Ook de openheid van de leerkrachten was onmiddellijk een groot verschil in vergelijking met België, hier werd ik het meest door verrast. De leerkrachten zorgen ervoor dat je je vanaf het eerste moment goed voelt in hun school, door hun typische verwelkoming. Puur gericht naar het lesgeven, kon ik na deze week nog weinig conclusies nemen. Ik zag nog te weinig verschillende leerkrachten om hieruit conclusies te trekken. Deze conclusies wou ik ook niet te overhaast nemen, zo kan ik met een open mind in mijn stageschool starten.
|